Gorgany i inne...czyli Osmo�oda-S�oboda-Ko�oczawa-Winogradiw

Start

Zofia Dzieniszewska - zapiski

Wyjazd rozpoczynamy pakuj�c si� do pociagu Wroc�aw- Lw�w. Z reszt� ekipy- czyli Piotrkiem i Krzy�kiem mamy si� spotkac we Lwowie. Jednak p�znym wieczorem okazuje si�, ze nie zd��yli na planowane po��czenie w Krakowie, na nasz poci�g ju� nie ma bilet�w, siedz� w Przemyslu i ogolnie s� w „czarnej d...”. Nasz pociag przejezdza przez Przemy�l jakos w nocy, wi�c my�le, ze co szkodzi popytac obs�uge czy by ich jakos nie przemycili do Lwowa w swojej kabinie albo w korytarzu. Nasz prowadnik, Stiopa, kr�ci troche nosem, drapie si� za uchem, posapuje, mruczy ale w ko�cu stwierdza, ze wszystko si� da, ale oczywiscie nie za darmo. Ostatecznie ch�opaki w Przemy�lu zostaja ulokowani w s�uzbowym przedziale. Przychodzi jeszcze kierownik poci�gu i podkreslajac swoja funkcje kasuje chlopakow jeszcze na 10zl. Drugiej prowadnicy tez nie podoba si� , ze si� kr�ce po korytarzu zamiast spa� i gadam z ch�opakami, ka�e mi wracac do przedzia�u: „bo nied�ugo b�dzie granica”. A min� to ma taka jakby te� planowala na dodatkowych pasazerach ubi� jaki� swoj wlasny interes

Tym samym stawiamy si� we czw�rke rano we Lwowie

dobrze, ze jecha�y ukrainskie wagony bo z Polakami to by chyba nie by�o szans na powodzenie takiej akcji!

Przy dworcu zabrak�o pradu we wszystkich knajpkach wi�c nasze plany soliankowo- pierozkowe spe�zaja na niczym. Mo�na si� pocieszac jedynie dobrym, lokalnym piwem.

Kolejnym naszym miejscem przesiadkowym jest Iwano-Frankiwsk. Odwiedzam tam kibelek , gdzie od progu uderza i�cie niekibelkowy zapach. Przywodzi na my�l raczej indyjskie sklepy albo szkolne wycieczki, gdzie w kazdym pokoju za pomoca wonnych kadzide�ek t�umi�o si� inne, niepo��dane zapachy roznosz�ce si� w powietrzu

Na sciance mi�dzykabinowej stoi dymiacy patyczek roznosz�cy wok� aromat jakiegos drzewa sanda�owego (i jednoczesnie malowniczo kopc�cy na sufit

Na dworcu autobusowym jakos nie zauwa�am kraw�znika, spadam z niego a przygniatana ponad 20 kg plecakiem nie jestem w stanie z�apac r�wnowagi , rozlega si� nieprzyjemne „chrup” w nodze

Na tym etapie przepuszczamy autobus do Ka�usza i ogladam noge... Niby si� rusza, ale boli jak szlag przy kazdym krzywym st�pnieciu no i puchnie... Pierrr*** pech- dlaczego w pierwszy dzien? Dlaczego ja zawsze musz� sobie zrobic jakas glupi� krzywde? Rozumiem skrecic noge po wyczerpujacej wycieczce na ruchomym, �liskim gorganie w czasie deszczu- ale na dworcu w centrum wojewodzkiego miasta??

Nie pozostaje nic innego jak owinac noge mocno banda�em i dowlec si� do autobusu.. A w g�owie szumi� same z�e mysli i �zy cisna si� do oczu- jest slonce, jest fajna ekipa, jest czas, jest klimatyczny plan, przed nami �any ukrainskich dzikich g�r- i co teraz b�dzie z nasza wyprawa?

W Ka�uszu odnajdujemy mi�a knajpk� na parterze wie�owca, malutka, niepozorna a zarcie bardzo dobre.

Marszrutka do Osmo�ody, kt�ra podjezdza jest chyba 3 razy za mala w stosunku do ilosci chc�cych si� zalapac na podroz pasazerow. Jeszcze przed odjazdem jakas babka wszczyna zamieszanie w marszrutce, bo kierowca nie ma apteczki a jej jest pilnie potrzebna. Okazuje si� , ze jej corka biegnac na przystanek wywalila si� jak dluga i troche si� poobijala. Ech... jaki� pechowy ten dzisiejszy dzien.. Piotrek dokopuje si� do swojej apteczki i wspomaga babke woda utleniona i plastrami. Jak si� pozniej okazuje jest to Julia, kt�ra wraz z mezem prowadzi w Osmo�odzie pensjonat „Arnika”. Mimo totalnych roznic w �wiatopogladzie dosy� sympatycznie nam si� rozmawia po drodze. Julia cz�sto jezdzi do Polski, bardzo lubi Wroc�aw i jego galerie handlowe. W ostatnim miesiacu jezdzila tez na jakie� warsztaty w Ustrzykach, gdzie ucza si� od naszych prowadzenia agroturystyki. Ciekawe, czy ju� si� nauczyli , ze turyste w ub�oconych butach trzeba wyrzucac za drzwi na zbity pysk, nie przyjmowac nikogo na mniej ni� trzy noclegi i wpuszczac pod dach tylko tych , kt�rzy dokonywali telefonicznej rezerwacji pol roku wczesniej i koniecznie uiscili zaliczke.. A mo�e to dopiero nast�pna lekcja b�dzie? Na jesieni Julia znow jedzie na warsztaty do Ustrzyk... Opowiada nam tez o gorganskich chatkach- tej na Matachowie, kt�ra jest z roku na rok w coraz gorszym stanie oraz chatce pod Mo�oda, trudnej do odnalezienia, ale bardzo przyjemnej, zadbanej i dobrze zaopatrzonej. Zaprasza nas tez w podziece na kawe, ale chyba nie skorzystamy gdy� planujemy raczej poszukac jakiegos jedzenia.

Autobus do Osmo�ody z Ka�usza jedzie 3 godziny. W koncu ma do pokonania ok 60 km, wyboista, czesciowo naruszona przez powodzie droga. Niestety w ciagu calej podrozy nie jest przewidziany �aden postoj na kibelek. Mnie udaje si� skorzystac z 5 min postoju w Broszniw Osada, acz czeka mnie przepchniecie si� przez stojacy w calej marszrutce t�um ludzi i bagazu, a nast�pnie dogalopowanie do knajpy ze skrecona noga i powrot... uffff, poczekali... I nawet cud- nikt z dzikiego t�umu nie zaja� mojego miejsca- „bo tam diewuszka siedziala”..

Marszrutka podskakuje na wybojach a przez tylne niedomykajace si� drzwi i dziury w dachu wpada ja tumany kurzu i py�u. Zaczyna drapac w oczy , chrz�cic w z�bach, pokrywac cienka warstwa nasze plecaki- a padajace z szyber-dachu promienie s�onca przepieknie si� rozszczepiaja na jego drobinach.

Po drodze mijamy mostek pe�en wspomnien- to tu przed niespe�na dwu laty rozsypa�a si� skodusia, tu spalismy w rowie, tam zbieralismy srubki z asfaltu, tam Walerka bieg� do lasu po drut... Czy cos si� tu zmienilo? Nie mamy czasu si� przyjrzec bo marszrytka �wawo niesie nas dalej.

Nagle w marszrutce na przystanku krzyk! Zagina� kotek! Ma�y kotek! Ciezko szukac jak �cisk taki, ze szpilke ciezko wsadzic.. W koncu go znajdujemy, pod siedzeniem- pluszowa zabawka. A maly wlasciciel kotka macha nam radosnie �apk� gdy odjezdzamy...

W Osmo�odzie kafe zamkniete wi�c udajemy si� pod sklep, gdzie wyhacza nas Sasza, legitymujacy si� jako lokalny przedstawiciel gorskiej ratowniczej s�u�by. Przedstawia nam koniecznosc registracji w jego biurze i jedna osobe z dokumentem zabiera ze soba. Biuro miesci si� w drewnianym, pietrowym budynku, kt�ry zawsze mia�am za opuszczony. Mroczne wn�trze, skrzypi�ce pod�ogi, wszechobecne kable, kt�re ju� chyba nigdzie nie prowadza. Duzy, stalowy klucz otwiera nam drzwi milego pokoju, kt�rego sciany wylozone s� mapami i zdjeciami z okolicznych gor. Sasza wyciaga duza ksiege o po��k�ych, nadgryzionych przez czas kartach. Ponoc wpisuja tu marszruty turystow od lat 80 tych (dziwne, ze jakos wczesniej nigdy na ni� nie trafilam). W koncu w ksiazce l�duje i m�j numer paszportu oraz trasa Osmo�oda- Synewir, kt�ra Sasza przewiduje na 3 dni

Ogolnie bardzo przeprasza, ze mnie tu sciagnal, ale ponoc ostatnie dwa przypadki jakie im zafundowali polscy turysci, zachecily ich do takiego dzialania. Jeden to taki, ze turystka z Krakowa z�amala noge na Grofie i potem probowala wystapic do lokalnej ratowniczej sluzby o odszkodowanie, bo nikt jej nie uprzedzil, ze w gorach pozna jesienia jest niebezpiecznie i nie by�o informacji na dole, ze szlaki s� oblodzone. Drugi to jaki� mlody chlopaczek z zachodniej Polski, kt�ry nawia� z domu i znalezli go w rejonie Ihrowca. I oboje nie byli spisani w magicznej ksiazce w Osmo�odzie- i Sasza mial przez nich klopoty...
Pokazuje mi te� rozne mapy i zdjecia okolic, co chwile wypytujac czy na pewno mamy wlasciwy sprzet do gorskich wycieczek, orientujemy si� w terenie , czy wiemy , ze w Gorganach latwo si� zgubic, ze nie nale�y wychodzic w gory w z�a pogode, albo jak jaki� uczestnik ma problemy ze zdrowiem.. I tu jakos przykuwa jego uwage moja noga- nawet si� pyta czy mnie przypadkiem nie boli, bo jakos tak dziwnie chodze... Oczywiscie zapewniam, ze wszystko w porzadku

Gadamy chyba z godzine- az toperz zaczal mnie szukac.

W sklepie kupujemy piekielnie drogie ziemniaki- 15 UAH za kilogram! Nie wiem co si� stalo na Ukrainie z tymi ziemniakami!!

Nast�pnie udajemy si� na pole namiotowe na zakrecie, gdzie stawiamy namioty, zasiedlamy jedna wiate oraz robimy wielkie ognicho.

Jest akurat weekend wi�c obozuja tu tez dwie grupki miejscowych- jedni biegaja po lesie z pi�a spalinowa a drudzy z maczet�

Ci z pi�a s� bardziej gro�ni – przyjechali autem wi�c robia dyskoteke z pola namiotowego. Muzyka umck umck bum bum niesie si� po calym lesie. Ostatecznie w nocy przenosimy namioty w las, bo tu nie ma szansy zmru�yc oka.. Cala noc tez slychac nieludzkie ,bulgoczace wrzaski dwoch panienek z tej ekipy, kt�re chyba w ten sposob chca podkreslic swoja atrakcyjnosc. Nie udalo nam si� na Polesiu trafic na tokowiska g�uszczow – to tu mamy przeglad innych odglosow godowych

)))

Rano budzi nas deszcz.. Probujemy przeczekac, ale wraz z up�ywem czasu zawleka si� coraz bardziej. Wszyscy s� dosy� za�amani, a ja w cicho�ci ducha niezmiernie si� ciesze ta pluchowata pogoda... Jest szansa, ze dzi� nigdzie nie pojdziemy i noga troche wydobrzeje

)

W mokrym namiotach zle si� spedza caly dzien wi�c uderzamy do knajpy! Z charczacego, ciagle gasnacego telewizora pod sufitem puszczaja moje ulubione „Bie�yje rozy”

a babka przyrz�dza nam makaron z par�wka i bia�a kapusta.

Poznajemy tez miejscowego le�niczego Dim�, kt�ry mowi, ze dba o porz�dek, sprawdza czy pole biwakowe nie jest zasmiecone, narzeka , ze nie ma jeszcze grzybow i cos chyba zgubil w lesie i tego szuka- ale czego? Mowi dosy� niewyraznie i nie wszystko jestesmy w stanie zrozumiec..

Po drodze zaczepia nas tez Sasza-ratownik, chwalac nasza odpowiedzialnosc, ze nie poszlismy w gory w tych potokach deszczu. Poleca tez ostatnie gospodarstwo przy szlabanie, aby tam kupic mleko, ser czy ziemniaki. Faktycznie s� tam tansze ni� w sklepie, gratis dostajemy jeszcze s�l malowniczo zawinieta w gazete oraz zielona cebulke i koperek.

Mo�na tu tak�e zanocowac jakby kto chcial- du�o taniej i sympatyczniej ni� w lokalnych pensjonatach.

W ulewnym deszczu rozpalamy dymiace ognisko i owinieci w nieprzemakalne ubranka brodzimy w b�otnistym igliwiu piek�c ziemniaki, degustujemy lokalne wina i s�uchamy opowiesci Piotrka o czasach wojska..

Rano wita nas slonce. Przychodzi babka, od kt�rej kupowalismy ziemniaki- oddac 5 hrywien, bo wczoraj nie miala wydac.. �e tez jej si� chcialo isc taki kawal.. Niesamowita jest uczciwosc tutejszych starszych ludzi..

Noge obwi�zuje banda�em jak mocno si� da- idzie si� nawet dobrze, ale dr�twieje jak si� stoi.. Ale coz robic?
Pe�zniemy dolin� i dosy� szybko �apiemy stopa- gruzawik do zw�zki drewna , taki z dzwigiem. Nie bardzo jest si� gdzie dogodnie trzymac, w podlodze jest dziura , w kt�rej widac pracujace ogromne turbiny silnika. Najbardziej jednak mam obawe, zeby nieruchoma �apa dzwigu si� nie obluzowala na jakims wertepie i nie zaczela ta�czyc na wszystkie strony. Jedziemy tylko do Mszany. Woko� jak okiem si�gn�� lasy, gory, potoki.. i inne gruzawiki

czasem przemknie jakas ublocona po dach niwa.

Podejscie na Mo�od� pocz�tkowo okropnie strome. Wok� liczne �lady po wycince drzew, okorowane pnie, stosy ga�ezi, zryte drogi zw�zkowe.. Patrzac na okoliczne g�ry widac jakby slady pazur�w, zdrapujacych fragmenty g�sto porastajacych stoki lasow.

Planujemy dzi� dotrzec do le�nej chatki polo�onej mi�dzy Mo�od� a Jajkiem Perehi�skim. Zgodnie z mapa skrecamy w sciezke, kt�ra zaraz zanika. Idziemy do�� dlugo klucz�c po bezdrozu i zaroslach , rozgladajac si� wszedzie- chatki nie ma..

Zrezygnowani postanawiamy ju� poddac si� i wracac. Mo�e za wczesnie skrecilismy? Mo�e tej chatki wcale nie ma? Ju� wracamy gdy nagle zza drzewa wy�ania si� postac. Zdziwienie nie ma granic- takie spotkanie! Na gorganskim zboczu, z dala od szlaku, ba! nawet sciezki tu nie ma.. Spotkany osobnik okazuje si� by� samotnie wedrujacym polskim turysta- przedstawia si� jako Tadeusz z Torunia. Co jeszcze bardziej zdumiewajace- wita mnie stwierdzeniem: „A ja cie znam! Jestes mo�e buba?”

jak si� okazuje r�wnie� szuka chatki! Wi�c jak dwie niezalezne ekipy czego� szukaja to to musi gdzies by�!

Dochodzimy do malowniczej polany calej zarosnietej wysokim szczawiem i �opianami- brodzimy w nich po pas!

Chatka okazuje si� nie by� na polanie tylko dalej w lesie, jest tak dobrze ukryta , ze chlopaki prawie na nia wpadaja. W chatce otwarte jest tylko jedno pomieszczenie- reszta zamknieta na g�ucho. W dostepnym pokoiku jest jednak wszystko czego potrzeba- fajny piec, podest do spania, jakie� krzesla, poleczki, wieszaki. Jest nawet troche naczyn kuchennych.

Gadamy dlugo przy winku- o wyjazdach na Ukraine w latach 90 tych- zapadla mi w pamiec jedna opowiesc- o babci z Rafaj�owej , kt�ra przez dlugie lata trzymala podarek od Tadeusza- ma�e myde�ko.. O alpinizmie, wspinaczach co mimo licznych wypadkow nie zrezygnowali z niebezpiecznej pasji, ksiazkach Kruszony, turystach ze wschodu, kt�rzy potrafia sobie radzic w trudnych warunkach, urokach studiowania 20 lat temu czy lesnych, bezobslugowych chatkach.. Szczegolnie podoba mi si� opowiesc o chatce pod Parenkami. Jest tam nieopodal niej wodospad, gdzie mo�na usiasc na skalnym krzesle w lodowatej wodzie.. Obrz�d ten uwazany jest za pasowanie na prawdziwego „gorga�czyka”.

Probujemy tez rozpalic ognisko, ale niemilosiernie dymi. Mamy troche obawy, ze jeszcze kogo� to zwabi, a tu w koncu rezerwat.. Ot taki uraz z Polski, ze czlowiek si� boi wlasnego cienia.. Ogolnie ludzi spotykamy przez cala gorska cz�� wyjazdu niewiele- 3 turystow i jednego pasterza.. Pog�owie napotkanych zywych istot powiekszaja za to konie, krowy, owce... i sprytne , chatkowe myszy.

�pimy chyba do 10 po czym postanawiamy wrocic do wydeptanej sciezki prowadzacej na Mo�oda. Jednak jakos nie umiemy poj�� ta sama droga co wczoraj. Wbijamy si� w zbocze troche za wysoko, podchodzimy az pod granice kos�wki, kt�r� jak wiadomo nie idzie si� najlepiej. Schodzimy wi�c nizej wkraczajac w �wiat ogromnych paproci, spr�chnia�ych pni, korzeni o fantazyjnych ksztaltach i innych przedstawicieli lokalnego chaszcza.

Gdy odnajdujemy sciezke- zegnamy si� z Tadeuszem, on schodzi w d�l.. Mo�e kiedys znow spotkamy si� gdzies zupelnym przypadkiem na karpackim bezdro�u?

Pogoda �rednia ,ale co najwazniejsze nie pada. Widoki tez nawet jakie� s�.

Na jednym szczycie, tam gdzie triangu� – niespodzianka! Ch�opaki zatykaj� flage

Na wlasciwym szczycie totalna mg�a...

Par� razy toperz przenosi mi plecak przez odcinek gorganu bo nie bardzo jestem w stanie isc z ta noga po ruszajacych si� kamulcach..

Na prze�eczy pod Jajkiem Ilemskim kilka dzikich koni i smutny obrazek. W kilka drzew wielkimi �wiekami powbijano szlakowskazy i proekologiczne odezwy o koniecznosci zabierania smieci po biwaku i czasie rozpadu roznych surowcow.. Po tabliczkach sp�ywa g�sto �ywica, jak to mawia� m�j dziadek „pachn�ce �zy i krew drzew”.. Acz jestem pewna, ze wi�kszo�� szanownych gorganskich znakarzy widz�c wyciete na drzewie no�em „kocham Jolke” zaraz zakrzyknie „Wandalizm!!!” Przera�aj�ca jest wzglednosc tego swiata...
Na samej tylko przeleczy okaleczono w ten sposob 5 drzew...

Idziemy dalej na po�onine Hycza. Droga to jedna breja b�ota i konskich odchod�w.
Na Hyczy wielka polana a na niej mi�a chatka. W srodku troche brudno- chyba mieszkal tu kiedys baca razem z �owieckami. Na pod�odze sporo pozostalosci po �owieckach (i nie mam na mysli we�ny

) Piec dymi straszliwie, zeby si� nie zadusic trzeba trzymac otwarte drzwi. Krzysiek wymysla fajne zamkniecie do pieca.

Miejsce z woda jest nawet oznaczone na mapie i tabliczk� w terenie. W rzeczywistosci okazuje si� b�otnista m�ak�, gdzie widac du�o sladow po koniach ( i nie tylko s� to slady kopyt

) mo�na jednak wys�uchac, ze troche wyzej strumyczek troche p�ynie. Toperz wykopuje jamk� gdzie gromadzi si� woda i mo�na j� nabierac po p� kubeczka, ale latwo ja zm�cic. 3 butelki napelniamy chyba poltorej godziny. W trakcie zbierania wody meszki chc� nas zjesc zywcem.

W chatce rozpijamy butelczyne medowej z percem (tak wiem, jestesmy nienormalni, targalismy ja z Osmo�ody

) Gawedzimy o tym i owym oraz wspominamy rozne krymskie potrawy jakie bysmy teraz chetnie zjedli: czeburieki, lepioszki, dy�ki, arbuzy, pomidory itp.

Spac k�adziemy si� pozno. Piec zalewamy „kobylanka”- bo tak nazwalismy bogata w rozne nawozy wode bijaca w b�otnistych zrodlach Hyczy.
Zasypiajac mysle , zeby nie zapomniec nakarmic jutro tutejszej myszy, o kt�rej wspominal Tadeusz.

Piotrek i Krzysiek chyba cierpi� na bezsennosc! Budza nas kolo 7 szcz�kaniem garnk�w! My bysmy chetnie jeszcze z dwie godzinki pospali. Probujemy uciec na ��ke z karimatami, ale tam ju� na nas czekaja krwio�ercze meszki

Potem przychodza do chatki 4 konie z dzwoneczkami na szyi. Karmimy je chlebem, kt�ry nam si� troche porozgniata� w plecaku. Toperz si� martwi, zeby mu nie zjad�y suszacych si� na ��ce butow. Ostatecznie koniki robia si� coraz bardziej �mia�e, wchodza do sieni i zaczynaja podskubywac spiwory.

Dalej idziemy w d� �ciezka przypominajaca ko�ski trakt. Na polance Kruh�e M�aki �adne widoczki na okolczne szczyty. I kolejna porcja dzikich konikow

W lesie udaje mi si� uratowac �uka , kt�ry topi si� w ka�u�y. Taki fajny, z kolorowym, mieniacym si� w s�oncu pancerzykiem.

Schodzimy do cudnej doliny przed wsia S�oboda- miejsce spotkania dw�ch chlupocz�cych potoczkow, wygrzane ogromne kamienie, kilka dogodnych miejsc na rozbicie namiotow. My z toperzem zostajemy nad szemrz�ca woda oddajac si� blogiej sielance, wygrzewajac stare kosci i pluskajac do woli. Wreszcie jaki� cieplejszy dzien.

Ch�opaki schodza do wsi do sklepu i poszukac jakiejs knajpy. Nie ma ich kilka godzin- ju� si� zastanawiamy czy poszli w gory albo ich cos po�ar�o. Zasiegu nie ma.. Wracaja chyba po 5 godzinach- knajpa okazala si� by� dopiero w turystycznym przysiolku kolo jez. Synewirskiego. Wieczorem tradycyjnie ognisko, jakie� piwko...

Miejsce, gdzie planowalismy rozbic namioty okazuje si� by� jednym z pastwisk dzikich koni. Raz po raz stadko sobie radosnie przegalopowuje przez ten skrawek �aki. Boimy si�, zeby nas nie stratowaly w nocy wi�c budujemy wok� namiotu zerib�

)) Z �awek, pie�k�w, kolczastych ga�ezi, fragmentow dawnego p�otu. Grunt, zeby rozpedzone konie nie wpad�y w namioty, a tak mo�e wpadna w zerib�, zobacza , ze jest jakas przeszkoda i omin�.. albo choc zwolnia galop.. Byle tylko nie wpad�y na pomysl z przeskakiwaniem- ale na to nie mamy ju� �adnego wplywu

Rano si� rozdzielamy. Ch�opaki planuja d�uzsza trase po g�rach, my tuptamy dolin�. Mijamy mi�� wiosk� S�oboda, cudowne �r�de�ko a dalej to ju� wybitnie widac , ze zbli�amy si� do obrzydliwie turystycznego jeziorka Synewirskiego. Od pocz�tku mam podejrzenia jak tam b�dzie wygladac, ale skoro jestesmy 5 km dalej to mo�e warto zobaczyc na w�asne oczy.. W przysi�lku Krasnyj bardzo du�o si� buduje, zw�aszcza drewnianych ogromnych domow z bali. Widac od razu na co ida te tony wycinanych w Gorganach drzew.

Wst�p do jeziorka oczywiscie p�atny.. Obok parking z autokarami. Nagle, po kilku dniach spedzonych w cichych i uroczych gorganskich ost�pach l�dujemy w innym swiecie.. Woskowane auta, bramy, szlabany...przechadzaja si� rozne indywidua majace wypisane na twarzy „jestem snobem”, rozwrzeszczane t�umy wysypujace si� ze wszystkich stron.. Ot chyba takie ukrainskie Morskie Oko.. Wszedzie wok� stoja tabliczki o koniecznosci ochrony przyrody. Mijamy tez jaki� oboz naukowy, okolo 30 mlodych ludzi z opiekunami. Kazdy z nich niesie nar�cza wyrwanych z korzeniami roslin, z rozmow wynika, ze chyba do zielnika. A w tle kolejna tabliczka o najcenniejszym w kraju rezerwacie...

Nad jeziorkiem szeregi straganow z koralikami, fajkami, ciupagami, dlugopisami- jak w tysiacach tego typu miejsc na calym swiecie. Tylko tu pisze na toporku „Synewir”- zamiast „Zakopane”, „Ja�ta”, „Siekierezada” czy „Drakula”.

Wszyscy si� gapia na nas jakbysmy mieli czu�ki, ogony dinozaura albo przynajmniej po 3 g�owy.

Pr�buje si� choc troche wczuc w lokalna atmosfere i robie sobie fotke z niedzwiedziem

Samo jeziorko nawet calkiem fajne... gdyby nagle moglo zniknac to wszystko wokol

Nad samym jeziorem hotel- chyba jedno z sympatyczniejszych miejsc w rejonie, przypomina troche stare, sudeckie schroniska. Zjadamy tam obiad obserwujac jak nowi ruscy demoluja lodowke oraz ma�y chlopczyk drze si� ze chce wszystkie napoje z lodowki naraz i natychmiast!

Podobna atmosfera ci�gnie si� wzdluz calej szosy do Synewirskiej Polany. Obserwujemy scenke gdy zatrzymuje si� przez knajpa wypasiona terenowka, wysiadaja nowi ruscy i zaczynaja si� domagac pieczonego dzika. Wlasciciel knajpy tlumaczy, ze dzika nie ma i probuje zaproponowac cos innego z dlugiego menu. Tamci zaczynaja krzyczec, ze oni jada tu z innego kraju, ze p�ac� i wymagaj�- i dzik ma by� zaraz!! Ostatecznie udaje si� rozwiazac sprawe bez rekoczynow, rodzinka kln�c i z�orzecz�c odjezdza.. Wrzaski milkn�, kurz na drodze opada, ale smuga smrodu jeszcze dlugo unosi si� w powietrzu...

Przy szosie co krok pole biwakowe- z cennikiem- ile za korzystanie z wiaty, za namiot, za ognisko.. Niby nie tak drogo, ale raczej z zasady omijamy takie miejsca.. Poza tym komu placic? Sk�d wiedziec , ze jak w nocy przyjedzie poborca haraczu – to jest ten wlasciwy? ze potem za godzine nie przyjedzie jeszcze raz jego kumpel? No i chyba idealne miejsce, zeby znudzeni miejscowi przyjechali skubn�c kasiastych turystow...

Po drodze spotykamy dwie krowki.. i pastereczke... chyba najmniejsz� jak� dotychczas widzialam.

Synewirska Polana robi wrazenie jakby by�o tu jakie� swieto albo festyn. Wszedzie pelno ludzi. Chlopaki jezdza w kolko na motorach, nastolatki si� lansuja w wyzywajacych kreacjach.

W sklepie grupka Litwinow robi zakupy za prawie tysiac hrywien, wrzeszcza, szpanuja wypchanymi portfelami, komentuja glosno zachowanie czy ubrania miejscowych. Obok stoi grupka malych,miejscowych chlopaczkow, patrzac na przybysz�w z nienawiscia i sprytem kieszonkowca...

Rozbijamy si� w bocznej dolinie..

Miejsce niby wyznakowane z racji parku narodowego, ale ju� bez oplat. Pytamy w cha�upie nieopodal czy tu mozna- „Jasne, ze mo�na. Tylko nie spalcie mi p�otu w ognisku!”. Faktycznie plotek wyglada na calkiem nowy w odroznieniu od stolika

Wok� kr�� krowy z dzwoneczkami a miejscowe chlopaki myj� w potoku niwe.

Reszta ekipy dociera do�� pozno. Trafili na wycinki, wiatro�omy, b�otniste drogi zrywkowe... Co� jest w tej opowie�ci miejscowych, �e lokalni drwale najchetniej wycinaja te drzewa z oznaczeniami szlaku

W nocy burza, od rana ci�gle polewa. Dzi� koniec pierwszego tygodnia wi�c i wspolnej wedrowki- chlopaki musz� wracac do domu. My z toperzem decydujemy si� z racji na pogode nie wyruszac dzi� dalej.

Ide polazic po wsi w poszukiwaniu mleka i jaj. W wi�kszosci gospodarstw mleka nie ma- b�dzie wieczorem, bo teraz krowy na pastwisku.
W koncu dostaje butelke mleka od babki, kt�ra sama krow nie ma, ale rano mama przynios�a jej skopek. S�siadka zauwaza t� sytuacje przez p�ot i chyba robi si� jej g�upio , ze ona nie da�a nic turystom- i zaraz przynosi nam 11 jajek. Jedno jajko jest jakie� dziwne, mo�e kacze albo g�sie? Rozni si� kolorem skorupki, a i w srodku jest jakie� nietypowe..

Wogole ju� cala wies wie , ze turysty obozuja na gorce za wsia. Par� osob mnie pyta czemu si� boimy miejscowych i jak ktos nas zagada to uciekamy? Od razu jakos przychodzi mi na my�l Piotrek i Krzysiek , kt�rzy rano z ob��dem w oczach pop�dzili przez wies , zeby zd��y� na autobus do Mi�hirii

Dalsza nasza droga wiedzie przez polo�ony wysoko przysi�lek Pereniz. Nie ma do niego praktycznie drogi dojazdowej. Spotkana babuszka mowi, ze do sklepu chodz� tylko po s�l, papierosy i zapa�ki, sami piek� chleb, a dzieci zim� nie chodz� do szko�y. W przysi�ku prawie wszystkie domy s� kryte gontem.

Kawa�ek dalej spotykamy stado kr�w i dwoch ma�ych pastuszk�w, w gumiaczkach, z bacikiem w jednej r�ce , a w drugiej komorka z duzym kolorowym wyswietlaczem, graj�c� jak�s skoczna melodie.. By�a kiedys taka lektura w szkole- „Wesele w Atomicach”.. Nie wiem czemu teraz mi si� przypomniala

Na zejsciu w doline Ozerjanki zaczynaja si� wy�aniac widoki na masyw Piszkoni i Negrowca. I cudne ukwiecone ��ki. Pe�ne mojej ukochanej macierzanki, kt�rej zbieram troche na wieczorna herbate.

S� tez cale �any poziomek, ale nie mozemy si� najesc do woli bo zaczyna si� zblizac burza. Za schronienie s�uzy nam opuszczone gospodarstwo ze stodo�a pe�na pachnacego sianka. Nawet rozwa�amy czy nie zostac tu wog�le na nocleg ale jest dopiero 13, wi�c lepiej chyba pojsc dalej.

Schodzimy w doline Ozerjanki, kt�ra niestety jest dosy� zakrzaczona a nie tak widokowa jak to wygladalo z mapy. Stawiamy namiocik kolo budynku muzeum „lasu i sp�awu”. Nikogo dzi� nie by�o chetnego do zwiedzania wi�c str� pojechal do domu. A szkoda, bo kolo muzeum jest zamkniety szalasik-koliba, a str� pewnie ma do niego klucze...

Nieopodal na wzg�rzu stoi domek i mieszkajaca tam babka sprzedaje nam mleko, ser i smietane. Ide z nia do domu. W domku jedna izba, a tam ona, corka z m�zem, dwoje dzieci i dwa koszyki kaczych piskl�t. Nie wiem czy mlode osobniki ucza si� mowy od siebie, ale mam wrazenie , ze dzieciaczki troche popiskuj� jak kacz�ta

Na piecu stoja ca�e garnki i s�oje �wie�ego mleka, a babka zbiera mi z nich smietane. Dostaje butelke jeszcze cieplego mleka- prosto z ob�rki. Syn babki pyta mnie czy dlatego chodzimy po gorach bo zbieramy punkty na order, kt�ry mo�na otrzymac w Kijowie. Niezmiernie dziwi si� gdy zaprzeczamy. Gospodyni nie chce zdjecia ze mna na pamiatke- twierdzi, ze dala si� sfotografowac raz w zyciu, do dowodu. I na tym koniec. Nast�pne zdjecie to chyba na nagrobek.

Zjadamy menazke sera ze smietana, wypijamy prawie ca�a butelke mleka, a jako ze wczesniej zjedlismy menazke makaronu i popilismy winem – to chyba b�dziemy mie� w nocy sraczke jak bum bum

Kolejnego dnia ogladamy bunkry linii Arpada (Linia Arpada (w�g. �rp�d-vonal) – linia obronna maj�ca chroni� W�gry przed atakiem armii radzieckiej, zbudowana w latach 1943-44 na zboczach Karpat Wschodnich. No MRU to nie jest, ale w lasach mo�na znalezc troche niewielkich betonowych schronow.

Docieramy nad Ozerce- ma�e, �r�dlesne jeziorko, czesciowo zaros�e sitowiem czy mchem. Na srodku grz�ska wysepka a na niej kilka malych drzewek. Na brzegu wiata, pomost i chatka. Chatynka fajna , ale troche zdemolowana- nie ma pieca, wi�kszo�ci okiennic. W jednym pomieszczeniu widac ktos palil ognisko na podlodze. Nie ma jednej sciany wewnetrznej mi�dzy izbami. Mam podejrzenia , ze mo�e to mie� cos wspolnego z drewniana „tratwa” , kt�ra le�y na brzegu jeziora

Obok wystrugane wios�o... fajnie by pop�ywac ni� po jeziorze, tylko ze mo�e to si� ��czyc w kazdej chwili z nieoczekiwana k�piel�, a dzien dosy� chlodny..

Miejsce niezmiernie przypomina mi lesne jeziorko sprzed roku nad Bia�ym Czeremoszem..
Jak zywe staje przed oczami: p�ywanie ��dka, impreza z drwalami, w koncu nocleg w ich baraku.. Ale tu tylko szumi� drzewa i czasem plu�nie jakas ryba w stawie.. mo�e dlatego, ze dzi� niedziela? Wczoraj chyba musialy tu by� jakie� biwaki- swiadczy o tym rzucona folia, jakby po pieczonym kurczaku, ob�uskane skorupki jaj. W trawie le�a tez porzucone , pokrojone ogorki i pomidory. Nawet przechodzi mi przez mysl, aby si� z nimi zaprzyja�nic, ale niestety wczesniej zrobily to ju� mr�wki.

W chatce do worka zjedzeniem ju� dobraly si� myszy- jedzenie wieszamy na oknie.

Gdy uk�adamy si� spa� topeerz twierdzi, ze s�yszy jaki� silnik z oddali, jakby pracowal ciezki motor, ze nawet nie tyle s�ychac co czu� wibracje, prawie na granicy s�yszalnosci. Ponoc si� przybli�a. Ja poczatkowo nic nie slysze, ale tez zaczynam si� ws�uchiwac w ogluszajaca cisze, przerywana podmuchami wiatru, pluskaniem jeziora czy pohukiwaniem nocnych ptak�w. Mo�e i faktycznie? Pojawia si� jakby odleg�y d�wi�k.. Mo�e jaki� gruzawik tu jedzie? Ale po co? Tak w srodku nocy? Nas�uchuje.. i rzeczywiscie, d�wi�k staje si� coraz bardziej wyrazny, slychac go coraz lepiej, jakby brz�czenie, jest ju� niedaleko, jakby tuz tu�.. Na tym etapie orientuje si�, ze to mi burczy w brzuchu

Ech... Teraz to ju� chyba tylko stopery w uszy i spac

Konczy si� nam sraj tasma... Na szczescie okolica obfituje w rosliny o duzych , mi�sistych lisciach. Ale co b�dzie na poloninie?? Zostanie chyba tylko toperzowa ksiazeczka

Poranek nastaje ch�odny ale nareszcie s�oneczny. Droga w gore nudna, pnie si� serpentynami bez konca... Na Piszkoni spotykamy pasterza z owieczkami.

Widocznosc jest niesamowicie dobra... Az za dobra.. Widac kilkanascie pasm jedno za drugim, na gorganach mo�na wr�cz policzyc kamienie, przyjrzec si� porostom czy kosowce.. Wszystko jak narysowane.. Widac od Bieszczadow po rumunskie pasma.. I to mieszane uczucie, kt�re zawsze dopada w takich momentach.. Radosc , ze mam mozliwosc to widziec... i smutek , co b�dzie jutro.. Zwykle w takich momentach nie udaje si� zejsc sucha stop� w doliny...

Idziemy sobie polonina „po�erajac” widoki. Wieje lodowaty wiatr , kt�ry raz mnie przewraca w bor�wki.

Namiot stawiamy na prze�eczy- tu jakos mniej wieje, wydaje si� by� os�oniete, a widok 360 stopni. Robie kilka fotek namiotu- jutro mo�e by� za pozno...

Ju� wieczorem pogoda si� psuje, chmura zabiera widok na Gorgany. Popaduje. Zrywa si� i tu strasznie silny wiatr, kt�ry huczy w p�achtach namiotu. Ubieramy na siebie wszystkie cieple rzeczy jakie mamy, ale niewiele pomaga..Sytuacje troche ratuje duza ilosc herbaty- i mala butelczyna �o��dkowej gorzkiej

W nocy jest tylko gorzej... Zrywa si� potworny wiatr.. I potoku deszczu.. Duje tak , ze zaczyna k�a�� namiot, sk�adac pa��ki, momentami dociska sciany i sufit do pod�ogi.. Zrywa odciagi i przedsionek.. Jak si� pozniej okazuje troche po�ama�o jeden pa��k( ale i tak jestem w szoku, ze reszta namiotu jest nadal w calosci.) Brak odciag�w w po�aczeniu z deszczem i zacinaniem huraganowego wiatru powoduje, ze do namiotu zaczyna si� wlewac woda. Pod karimatami mamy ju� niezle jezioro... Ko�o 6 postanawiamy, ze nie ma ju� co d�uzej czekac- trzeba si� zbierac. Jeszcze chwile tu posiedzimy to b�dziemy mie� wszystko mokre, ��cznie z ciuchami na zmiane w plecakach. Acz powiedziec du�o prosciej ni� zrobic.. Pakowanie si� ,gdy co chwile wiatr dociska cie do przeciwleglej, ociekajacej woda sciany namiotu, nie jest takie proste.. Wok� mgla jak mleko... Wczorajsze widoki pozostaly tylko wspomnieniem. Sk�adamy p�ynacy namiot (z kt�rego slyszymy ju� radosne popiskiwania grzybkow) i ruszamy w d�, w strone Ko�oczawy.

Poczatkowo prowadzi do�� wyra�na sciezka wsrod borowek, sk�panych w deszczu swierkow i uginajacych si� od wody traw. Potem jakos sciezka zaczyna przypomina� ko�ski trakt, b�otnisty, rozdeptany kopytami i gesto znaczony dorodnymi, ko�skimi kupami. Ale jako ze w tym pa�mie spotkalismy kilkanascie koni a turystow �adnych wydaje si� to normalne.. Tylko, ze nagle �ciezka si� konczy... Widac stado koni si� zdematerializowa�o, ulecia�o w inne wymiary albo rozp�yne�o w powietrzu.. Poczatkowo kluczymy lasem poszukujac kolejnych sciezek. Znajdujemy tez ognisko z wypalonymi puszkami- tego nie mogly (chyba

) dokonac konie.. wi�c ktos tu byl- i to calkiem niedawno, jeszcze widac wygnieciona trawe.. Ale dok�d poszed�? Na tym etapie wahamy si� dok�d isc- czy ruszac w d�l na prze�aj czy wracac na po�onine szukac zagubionej sciezki? Na g�rze chmura, ulewny deszcz i lodowaty wiatr.. Decydujemy si� schodzil w d� lasem , nie mo�e by� daleko- nawet widac stad w dole zabudowania przysi�kow Ko�oczawy.

Ale napotkany las nie przypomina chaszcza znanego z Bieszczad , �widowca czy zboczy zakarpackich po�onin.. Pocz�tkowo wpadamy we wiatro�om.. Ogromne poprzewracane drzewa jedno za drugim tworza jakby kilka kreg�w i zasiek�w. Ani przej�� nad nimi bo za wysoko, ani si� przeczo�gac pod, bo ga��zie powbijane az w b�otniste poszycie.. Do tego wszystko sliskie od ciagle padajacego deszczu.. Cz�� z nich omijamy, nadk�adajac drogi w zupe�nie przeciwnym kierunku, przez cz�� udaje si� jakos przele��.. Przys�owie : „Im dalej w las , tym wi�cej drzew” nabiera nowego wymiaru... Na usta cisn� si� wszystkie przekle�stwa jakich w ciagu ca�ego �ycia zdo�alam si� nauczyc.. Gdy wiatro�om w ko�cu si� si� przerzedza ods�ania si� zejscie w do�. Jest to poros�e lasem zbocze, �eby nie powiedziec urwisko.. K�t nachylenia chyba kolo 60 stopni.. Teraz w koncu wiemy czemu pozornie po�oninny Negrowiec kto� zaliczy� do Gorgan�w.. Ca�e zbocze to osypujacy si� gorgan, lu�ne, uciekaj�ce spod n�g kamienie. Ca�e zejscie ta pionow� skarp� to zjezdzanie, na butach lub ty�ku wraz z osypujacymi si� kamulcami, �liskimi patykami i rozmi�k�a ziemi�. Co chwile grunt ucieka spod n�g i lece w d�l przygniatana plecakiem cioraj�c pyskiem po gorganie.. Gorsze od samego zejscia i ukszta�towania terenu s� nachodzace nas czarne my�li: jestesmy tylko we dwoje, co b�dzie jak kto� pojedzie mniej szczesliwie i skr�ci albo z�amie noge? Zostawic poszkodowanego i i�� dalej w d� po pomoc? Jest duza szansa, ze nie odnajdziemy tego miejsca.. Zadzwonic po pomoc? Gdzie? Nawet nie wiemy czy jest zasieg.. I co powiedziec? Nawet dok�adnie nie wiemy gdzie jeste�my.. Nie�� poszkodowanego na plecach razem z dwoma plecakami? Si�� i bucze�? Zatem zwi�zujemy najmocniej jak umiemy buty i schodzimy najwolniej i najostrozniej jak si� da.. Jak d�ugo schodzimy? Nie wiem.. Czas odmierza tylko �omotanie serca, trzask �amanych ga�ezi i �oskot osuwaj�cych sie kamieni..

W koncu dochodzimy do potoku..Widac dokladnie przeciwlegle , rownie strome zbocze jak i wode radosnie szemrzaca po kamyczkach.. Humory si� poprawiaja

Siadamy na chwile by odpocz�c i wpatrujemy si� pluszczacy strumyk.. Zbocza s� strome, ale potok nie niesie zbyt wiele wody, chyba zleziemy do jego koryta i p�jdziemy dalej w d�.. Tak na pewno w koncu trafimy do wsi.
Nagle rzuca si� nam w oczy pie� �cietego drzewa... i drugi.. Calkiem �wie�o.. Musi tu by� jakas droga zrywkowa!! Faktycznie- zaraz pojawia si� i drwal, i gruzawik, i polana wyr�bu.. Drogi nadal nie ma, gruzawik przyjecha� korytem potoku- ale wiemy ju�, ze jestesmy na dobrej drodze

Ogolnie patrz�c na mape to wyszlismy zupelnie w innym miejscu ni� si� nam wydawalo, ze powinnismy wyj��.. Chyba nas unios�y jakie� „si�y nieczyste” albo „wodzi”nie tylko na bagnach

Do Ko�oczawy zmierzamy dolina potoku Hersowec, gdzie chyba mieli niedawno powodz, bo cze�� wsi jest odcieta od swiata przez zerwana drog� (nawet zesmy si� dziwili, ze nas �adne auto nie mine�o )

Na nocleg zatrzymujemy si� w „czeskim schronisku”. Obiekt troche przypominaj�cy polskie schroniska PTTK. Dostajemy malutki pokoik z oknem wychodzacym na... korytarz.. Nie wiem czy to mialo jaki� ukryty cel czy podczas budowy ktos si� na�pa� ale efekt ciekawy

Ca�y pokoik obwieszamy ciuchami, kt�re zd��yly ju� porzadnie zat�chn�� i calo�c wype�nia zapach starej, zagrzybia�ej piwnicy

Prosimy tez bardzo mi�� obsluge schroniska aby nam znalezli jakie� miejsce na wysuszenie namiotu. Bardzo si� anga�uja w ta akcje- rozwazajac kot�ownie czy nawet piec w kuchni. Ostatecznie namiot l�duje na przestronnym i przewiewnym balkoniku- gdzie mo�na go po prostu rozbi�. Wieczorem robimy sobie rajd po ko�oczawskich knajpach- przypada nam do gustu kafe „Zustricz”, w dawnych klimatach i maj� tam kibelek z mi�kkim siedzeniem

Z Ko�oczawy, jedziemy przez Mi�hirie i Chust do Winogradowa. Po drodze zwraca uwage duza ilosc niedokonczonych, duzych, murowanych dom�w.. Niektore wygladaja wr�cz jak pa�ace, zostawione w stanie surowym.. Pono� w latach 90 tych miejscowa ludnos� bardzo si� wzbogaci�a na handlu z Jugos�awi�, zaczela zyc ponad stan, potem przyp�yw got�wki si� nagle skonczyl i budowy przerwano.. I cz�sto mo�na teraz zobaczyc taki obrazek- drewniana cha�upka a obok murowany szkielet s�u��cy za stodo�e, stajnie, spichlerzyk.. Widzia�am dwie kozy na tarasie z kolumnami- ale autobus jecha� za szybko, nie zd��ylam wyjac aparatu..

W Winogradowie troch� si� niepokoimy czy uda si� dostac na czas na w�skotor�wke.. Zapytany o droge gosciu m�wi, zeby isc za nim- okazuje si� , ze to maszynista naszej w�skotor�wki

No to zd��ylismy! Maszynista opowiada , ze dawniej ludzie t�umnie jezdzili do pracy kolejka. Teraz wi�kszo�� zakladow upadlo, a w 98 roku powodz pozrywa�a mosty kolejki pod Bor�aw�, wi�c dojezdza tylko do Irszawy i to nie codziennie.. Ech.. Prawdziwy urok to musia�y mie� te kolejki w g�rskim terenie!

Kolejka jedzie na tyle wolno, ze mo�na swobodnie wysi��c w biegu. Jakas parka wywiesza si� co chwile z wagonik�w i zrywa z drzew jab�ka i czeresnie. My tez ca�a droge jedziemy siedz�c w otwartych drzwiach, od czasu do czasu krzewy smagaja nas po nogach, niestety czasem kolczaste

Jedziemy przez pola, a zaj�ce i ba�anty uciekaj� nam spod k�

We wioskach ludzie gromadz� si� przy torach by popatrzec na przejezdzajaca kolejke. Zw�aszcza entuzjastycznie do jej przejazdu podchodza dzieci, kt�re radosnie nam machaja.

W Chmielniku wita nas wystraszona babka-zawiadowca - „Wy tu po co? Tu nic nie ma!”. Faktycznie – Chmielnik to tylko stacyjka w�rod p�l, nie ma tam wsi, a nawet p�l cha�upy.

T�umaczymy jej, ze my na poci�g do Irszawy- mamy informacje od kolegi , ze jezdzi w czwartki i niedziele, czyli np. jutro. Okazuje si� , ze pociag jezdzi- ale we wszystkie dni OPR�CZ czwartku i niedzieli

zatem wracamy jutro do Winogradowa..

Na bocznicy stoi du�o starych wagonik�w, ju� nieuzywanych i opuszczonych. Mo�e kt�res z nich pami�taja jeszcze czasy przejazdow pod Bor�awe, szum g�rskich potok�w i kr�te, b�otniste doliny? Pytamy na stacji czy mozemy spa� w wagoniku. Jasne, ze tak! Proponuj� nam nowe wagoniki, kt�rymi przyjechalismy. Ale nam przypada do gustu inny- czarny, nieuzywany wagon bydlecy, wy�ozony deskami , pe�en starych lisci i paj�czyn. Uk�adamy si� do snu w�rod grania �wierszczy i chrobotania myszy w drewnianych scianach wagon�w.

O 5 budzi nas tr�bienie pierwszej kolejki, ale spimy dalej, nasza jest o 9:30.
Zwiedzamy sobie opuszczone wagoniki, pe�ne paj�czyn i ptasich gniazd. Niekt�re maja jeszcze tablice z CCCP

I zn�w jedziemy w otwartch drzwiach, z wiatrem we w�osach , s�oncem na twarzy i poczuciem wolnosci w sercu! Na polach pas� si� stada kr�w, szara kuropatwa ucieka ze stadkiem swoich dzieci, a maluchy we wsiach stoja bojowo przy plotach- nie przegapily czasu przejazdu kolejki! Udaje nam si� wyprzedzic jedna furmanke.

W Winogradowie kolejka wje�dza w centrum bazaru. Mo�na kupic wszystko: zywnosc, ubrania, zywy inwentarz, opony, �ancuchy, taczki, skutery. Kramy roz�ozyly si� na torach, niekt�rzy sprzedawcy uciekaja z towarem prawie spod k�l kolejki.

Ide kupi� bilety na poci�g do Mukaczewa. Przede mna 10 os�b a jedna z nich kupuje bilety dla 15 os�b do Chersonia, kazdy na inny dzien i z innymi preferencjami co do warunk�w podr�zy. Gdy kasjerka ju� mozolnie wype�ni�a wszystkie bilety okazuje si� , ze zasz�a pomy�ka- bilety mia�y by� jednak do Miko�ajewa i babka domaga si� wymiany. Na tym etapie rozlega si� tylko „dup!” okienkiem i musimy si� przeniesc do innej kasy, gdzie jak si� okazuje biletow do Mukaczewa kupic nie mo�na.. Wi�c pozostaje mi czekac az kasjerka och�onie ze z�osci, uspokoi si� i b�dzie gotowa wr�cic do pracy. W miedzyczasie obserwuje trzy starsze kobiety, kt�re wracaja z bazaru do domu po udanych zakupach. Przed kazda stoi tekturowe pudlo obwi�zane sznurkiem, z kt�rego dobiega kwik i pisk. Jad� tam cale stada ��ciutkich kurczat i kaczuszek. Zw�aszcza jedna kaczuszka jest bardzo ciekawa swiata. Raz po raz wyskakuje z kartonu i radosnie machajac skrzyde�kami ucieka w stron� przechowalni baga�u. Babuszka zrywa si� i podpierajac laska goni kaczke po dworcu, po czym wklada ja do kartonu. Sytuacja si� powtarza. Reszta kaczek jest zdyscyplinowana i grzecznie siedzi w pude�ku. No i nie wiem kiedy mine�o 40 min

Kupuje zatem bilet do Batowa, a kasjerka mnie zapewnia , ze b�dzie tam przesiadka na Mukaczewo.

Zatem siadamy z toperzem w dworcowej knajpce , kupujemy piwo w grubych kuflach i mamy okazje poprzygladac si� lokalnemu zyciu. Ide jeszcze troche obejrzec bazar. Okolice obfituje w pieknie i kolorowo ubrane Cyganki. Od reszty ludnosci odr�niaja si� dlugimi falbaniastymi sukniami, pe�nymi cekin�w, koralik�w lub uszytych z l�niacego materia�u. R�wnie b�yszczace s� bluzki i chusty. Odcinaja si� od szarego t�umu zar�wno wygl�dem , jak i zachowaniem. Wszedzie ich pe�no, obsiedli wszystkie krawezniki, perony a nawet tory. Biwakuja z jad�em i napojem, graja w karty, karmia i zabawiaj� ca�e stada piskliwych i �niadych dzieciaczkow, co ciekawe, o g�owkach cz�sto farbowanych na blond. Dziewczynki ju� nieraz w wieku 2-3 lata s� ubierane jak ma�e-stare, wygladaja jakby mialy makijaz i obowiazkowo malowane paznokcie i bizuterie. Za to mali chlopcy cz�sto biegaja bez majteczek i s� niesamowicie utyt�ani w b�ocie. Wi�kszosc dzieciakow pozera z apetytem jakie� owoce.
Z doros�ych widac glownie kobiety. S� to zwykle mlode, bardzo ladne dziewczyny w wieku 15-16 lat ju� z dzieckiem na r�ku lub stare spasione cyganichy. Trudno wypatrzec kobiete w srednim wieku.

Mam okazje ogladac jak mloda Cyganka kupuje pomidory. Wrecz nasuwa si� dowcip pt: ”Jak Cygan kupuje sierp”
„Cygan jak kupuje sierp to najpierw tnie nim trawke. Jak sierp tnie trawke to dobrze, jak nie tnie-to niedobrze.
Potem uderza sierpem o kamien. Jak iskry lec� to dobrze, jak nie lec� – to nie dobrze.
Potem chowa sierp pod kurtke. Jak sprzedawca nie zauwazy to dobrze, jak zauwazy to niedobrze”.

Tym razem jest „niedobrze”. Sprzedawca zauwazyl, ze kobieta chowa pomidory pod spodnice. Rozlega si� wrzask i ju� pi�c innych Cyganek biegnie na pomoc. Zaczyna si� awantura bo sprzedawca potrzasa kobiet� a spod spodnicy wypadaja pomidory. Ostatecznie cala grupka odchodzi obrazona , klnac i wygrazajac a na ziemi lezy kilka rozdeptanych pomidorow..

Na dworcu legitymuja nas milicjanci w cywilu. Toperz sugeruje , ze pewnie dostali prikaz od komandira, zeby sprawdzac wszystkich co wygladaja inaczej czy mowia w dziwnym j�zyku.. i my si� za�apalismy

Toperz w knajpie tez mia� ciekawe obserwacje. Obok rozsiad�y si� dwie Cyganki z dzie�mi i piwem. Kilkuletni chlopczyk dostaje piwa do ma�ej szklaneczki, ale wypija j� szybko i dobiera si� do kufla obiekunki. Dziewczynka (kt�ra chyba nosi jeszcze pieluch�) p�acze, ze ona nie dosta�a piwa. W koncu i ona ma mozliwosc dobrania si� do kufelka i potem chodzi z ca�a buzia umazana w pianie...

Barwny t�um znika nagle- podjezdza elektriczka do Tiaczowa, wszyscy si� do niej pakuja i odjezdzaja w sina dal- pewnie gdzies w swoich taborach wytrzasac z falbaniastych sukni bazarowe zdobycze...

W elektriczce – dziewczynka o malowniczym kokardo-kapelusiku.

My jedziemy do Batowa. W knajpie czekamy godzine na pielmieni, podczas gdy barmanka pok�ada si� na �awkach, zwiesza zalotnie g�owe , k�adzie nogi na stole- ca�y czas rozmawiac z jakims gosciem przez telefon. W drugiej knajpie ostrzegaja nas przez Cyganami, kt�rzy wczoraj okradli tu s�owackiego turyste.

Szukam tez kibelka- kolejarz radzi: prosto, w lewo a potem ju� isc za zapachem

Nie mylil si�.. Czuc chyba na 100m.. je�li gdzies na Ukrainie jest siedlisko epidemii cholery to zapewne jest nim przydworcowy kibel w Batowie. Jestem og�lnie ma�o wrazliwa na takie zapachy i wnetrza, w niejednym wchodnim kiblu ju� by�am, ale tu przekroczylo to pewne granice.. Wchodze tylko do korytarza i odbijam si� jak od niewidzialnego muru.. W dalszych boksach-kabinach wyglada jakby odchody i papierowe odpady zepchnal spychacz. Smrod jest wrecz namacalny, dusi, szczypie w oczy.. Mam nieodparte wrazenie, ze pod stosem le�a jakie� zwloki i s� w�a�nie w srodkowym stanie rozk�adu...

Dalej jedziemy przez Mukaczewo do Swalawy i tu szukamy noclegu. Pierwszy rzuca si� w oczy hotelik „Elit”- w srodku �upie dyskotekowa muzyka, b�yskaja kolorowe swiat�a, a za sto�em siedzi 4 m�odych ludzi , kazdy wpatrzony w siny ekran swojego laptopa.. Kazdy ma min� pt. „bez kija nie podchod�”. Nie zauwazaja mnie, dopiero jeden drugiego tr�ca- Patrz! Chyba jaki� turysta do nas znowu przyszedl... Nie.... Tu nie chcemy spa�...
Drugi spotykamy hotelik „Karpaty”. W srodku charcz�cy telewizor wyswietla jaki� film w paski. Za sto�em siedz� 4 osoby w srednim wieku, na stole rozpocz�ta flaszka, og�rki , kotleciki. Trwa jakas ochocza dyskusja, przerywana wybuchami smiechu. Nie zauwazaja mnie, dopiero jeden drugiego tr�ca- Patrz! Mamy go�cia! Tak! Tu chcemy spac!!!

Troche w��czymy si� po miescie, ale nie robi na nas jakiegos specjalnego wrazenia.

Potem czeka nas do�� dluga jazda (ko�o 5 godzin) do Lwowa, kt�rej duza cz�� wyglada tak:

Ze Lwowa planujemy jechac elektriczka do Mo�cisk II i odwiedzic tamtejsze, ponoc utrzymane w dawnym klimacie, dworcowe „kimnaty widpoczynku”. Faktycznie wszystko na calym dworcu jest bardzo stare, porzadnie nadgryzione z�bem czasu, ale jednoczesnie bardzo zadbane i czyste. Az zadziwia to po��czenie.
W elektriczce spotykamy sporo m�odych ekip jadacych na festiwal „FortMissia” w Popowiczach, ale jakos zadna z nich nie jest zbytnio zainteresowana brataniem si� z nieznajomymi. Raczej dobrze si� bawia wy��cznie w swoim towarzystwie. Dziwi trudnosc w nawi�zywaniu kontaktu- zw�aszcza, ze cz�� z nich zna dobrze j�zyk polski.

Wszyscy w okolicy ,widzac nas z plecakami s� pewni , ze my tez na festiwal. T�umacza jak tam dotrzec a nawet oferuja podwiezienie. Przechodzi nam przez my�l by jednak zmienic plany i pojechac na pograniczne forty, ale pluchowata pogoda i wizja zarywania kolejnych nocy nie nastraja optymistycznie. Rezygnujemy...A teraz mi troche �al...

No i jak zwykle na ostatek ta 10 godzinna, niekonczaca si� podroz przez Polske... W Przemy�lu odstawiaja pociag zlozony tylko z dwoch wagonow, wi�c jest komplet... Nawet w przedziale gdzie rozlozylismy brudne skapetki...

A na Ukraine wracamy dopiero za 2 miesiace..

Ten but to Asolo ?

Co by na WAsza flag� powiedzia� redaktor Miecugow ?? Pewnie, �e budz� si� demony patriotyzmu...

Fajne klimaty

Zazdroszcz�, bo dawno tam nie by�em

....Co by na WAsza flag� powiedzia� redaktor Miecugow ?? Pewnie, �e budz� si� demony patriotyzmu...
Fajne klimaty Zazdroszcz�, bo dawno tam nie by�em

No buba jest "Wielka" ,to nie podlega dyskusji. ale co to znaczy
" dawno tam nie by�em "? w czym rzecz ? to kiedy ?

No buba jest "Wielka" ,to nie podlega dyskusji. ale co to znaczy
" dawno tam nie by�em "? w czym rzecz ? to kiedy ?
Eh ci�ka sprawa... no ale mo�na co� poduma� bli�ej jesieni... ale nic nie mog� obieca�... mog� tylko t�skni� i zazdro�ci�

i ja tez tesknie i zazdroszcze takich klimat�w ...
Fajne te relacje i fotki:P

Gorgany i inne...czyli Osmo�oda-S�oboda-Ko�oczawa-Winogradiw

Zofia Dzieniszewska - zapiski

Menu