Przez Podlasie- pieszo, stopem i rowerem

Start

Zofia Dzieniszewska - zapiski

Poczatkowo nie planowalam jechac w tym roku na Podlasie. W wielu miejscach trasy bylam ju� w latach 2004-2006. Zwykle staram si� nie wracac w odwiedzone miejsca, skoro tych nieznanych jest tyle , ze zycia nam nie starczy. Ale nagly przyplyw duzej ilosci wolnego czasu oraz chec spedzenia tych kilku dni w wybornej ekipie, pozwolily na podjecie wlasciwych decyzji

Wyjazd zaczynamy z Eco i Grzesiem od zwiedzania opolskich knajpek.

Udaje si� poznac kolejnego forumowicza z forum.sudety.it- odwiedza nas Cezaryol. Eco zabiera nas na pyszne nalesniki z serem i szpinakiem. Na dworcu PKP wpadam przypadkiem na Krymke z rosjapl.info/forum. Kolejka do kasy dluga wi�c jest czas na pogawedke. Babka w kasie, gdy kupujemy bilety do Warszawy, kwituje to jednym s�owem: „Szale�cy”!! Dowiadujemy si�, ze nasz pociag jedzie okrezna trasa, bo pod Piotrkowem miala miejsce katastrofa kolejowa- wykoleil si� pociag jadacy do Katowic, s� zabici, ranni, zerwana trakcja, rozwalone szyny.. Faktycznie, pociagi z Warszawy maja po 250 min opoznienia..
Nasz pociag przyjezdza nabity jak szlag. Ciezko si� wbic nawet do korytarza wi�c zakladamy oboz pod kiblem.

Eco trafia na wyjatkowo pechowe miejsce, kazdy kto przechodzi kopie go w nerki. Ludzie ca�a noc �a�� po pociagu jakby mieli owsiki. Przepychaja si� przez t�um, skacza po bagazach, rozdeptuja dzieci i psy, kopi� Eco i zmierzaja w dal, ku nastepnym wagonom, bo pewnie tam b�dzie du�o miejsca i konduktorzy beda podawac szampana. Po dluzszej chwili wracaja, ze zwrokiem wbitym w dal.. Zawsze intryguja mnie te pociagowe„wedrowki lud�w” pt: „jak pieknie wiatr uk�ada piach, tam gdzie nas nie ma”. Daje si� tez we znaki wprowadzenie zakazu palenia w pociagach. Dawniej jak ktos chcial, to sobie �mi� fajeczke w przedziale dla palacych albo w korytarzu. Dzi�, na�ogowi palacze do��czaja do „wedrowek lud�w” i chodza palic do kibla. Kazdy delikwent delektuje si� tam chwila przez co najmniej 10 min, co powoduje tworzenie si� kolejek (glownie innych palaczy) i ktos, kto ma potrzebe skorzystac z kibla zgodnie z przeznaczeniem, ma niema�y problem aby si� dopchac.
W nocy jaki� podpity koles m�czy Grzesia: „skad wasza ekipa si� zna”?? I dr��y temat, ko�uje i nawraca, bo za nic nie mo�e zrozumiec grzesiowej odpowiedzi , ze poznalismy si� na wyjazdach.
„Bo ludzi si� zna ze szkoly, z pracy, z podworka albo z wojska. Nie ma innej opcji. A wy skad si� znacie???”

W Warszawie mamy ponad 3 godziny opoznienia wi�c szlag trafil wszystkie zaplanowane przesiadki. Okolice dworca Warszawa Zachodnia robia bardzo dobre wrazenie- jak jakie� ma�e, senne miasteczko przy bocznych szlakach. Sniadanie zjadamy w parku, przy gorce pachnacej siankiem.
Do Siedlec wiezie nas nowy, malo sympatyczny szynobus, nabity ludzmi do granic mozliwosci. Ech.. T�skne marzenia lec� ku przestronnym wnetrzom ukrainskich elektriczek.

Pociag do Czeremchy to tez szynobus, ale du�o milszy. Jest przedzial bydlecy, zwany obecnie rowerowym. Czeka tam na nas usmiechnieta geba Romka.

Mo�na zajrzec r�wnie� do kabiny maszynisty, z kt�rej jazda pociagiem prezentuje si� zupelnie inaczej

Temat rozmowy schodzi jakos na grzyby- czy kanie mo�na pomylic z muchomorem? Sympatycy tego grzyba zapewniaja ze nie.. I oblizuja si� prawie na wspomnienie czarujacego zapachu. A marynowanie maslak�w? A rydze w jajecznicy? A tu nawet pociag wyczu� klimat i wjezdza na stacje „Borowiki”

W Czeremsze czeka na nas Iza.

Pod domem kultury spotykamy imprezujacych emeryt�w, kt�rzy zapraszaja nas na impreze, ale z zastrzezeniem , ze bez jedzenia i picia. Jeden z nich opowiada cos o swojej m�odosci oraz:
emeryt: „Bo teraz jestem stary, pod�ysia�y, siwy ale nie impotent”
iza: „Reklama d�wigni� handlu”

Z racji braku knajpy w Czeremsze obiad zjadamy pod sklepem. Eco gotuje upragniona kaw�. Jej smak jest specyficzny i niespotykany, taki jakby landrynkowy.. Odkrywamy, ze zakupiona woda mineralna miala aromat cytrynowy!!

Micha� jedzie na rowerze obadac teren i znajduje nam super miejsce na nocleg w Opace Wielkiej kolo �wietlicy wiejskiej. Skoszona , pachnaca trawa, st� z �aweczkami, za domem s�awojka i Bia�oru�.

Romek idzie z nami prowadzac rower. Bierze na bagaznik m�j plecak! Kochany Romek!! Na lekko idzie si� zupelnie inaczej!

W lesie, ju� o zmierzchu, spotykamy patrol strazy granicznej na hiszpanskich motorach, kt�re s� podobno do d... Spisuja nas, przestrzegaja przed chodzeniem po zaoranej ziemi (s� ponoc czujniki ruchu). Uczulaj� , aby nikt z nocy, po pijaku nie polaz� za cha�upe bo wpadnie w �apki znudzonych , bia�oruskich pogranicznikow.

Ju� po ciemku mija nas auto. Nie zatrzymuje si� na stopa. Jednak za chwile wraca- specjalnie aby nas podwiesc do wsi. Przeprasza, ze nie zabral nas poprzednim kursem, ale wiozl rodzine.

Wieczorne ognisko urzadzamy w i�cie kowbojskim kanionie, kolektywizujac przywiezione przez eco winko pigwowe.

Rano ponownie odwiedza nas straz. Pewnie chca sprawdzic czy zgadza si� stan liczebny grupy- czy ktos noca nie przemknal si� przez granice, by prosic �ukaszenke o azyl

A tak serio to chca sobie pogawedzic. Opowiadaja , ze tu na wsiach to same nastolatki mieszkaja : „17 lat do setki”. Ponoc kreci si� po okolicy du�o oszust�w, naci�gajacych staruszkow na kupno drogich dekoderow. Strasza , ze inaczej odetna im telewizje i nie beda mogli ogladac ulubionych seriali.

Nasze miejsce noclegowe

Zwiedzamy lesna cerkiewke i cmentarz

�apiemy z Iza stopa do Policznej. Ch�opaki ida dalej pieszo. Romek jedzie na rowerze do sklepu po piwo dla eco i Grzesia, by umilic im d�uga droge asfaltem! Co za piekny gest!!

Pod sklepem w Policznej spedzamy kolo 3 godzin, przys�uchujac si� jak miejscowi przeplataja w rozmowach bia�oruska mow� z polska oraz obserwujac lokalna imprezownie pod jab�onka. Przysiada si� do nas miejsowy mysliwy, poczatkowo t�umaczac krotsza droge do Topi�a. Opowiada tez o bagnach, �ubrach, poro�ach. Poczatkowo wydaje si�, ze ot, zwykly miejscowy facet.

Rozmowa schodzi na tematy dalekich podrozy. Nasz nowy znajomy opowiada o wyprawach nad Bajka�, do Murma�ska, Krym Ural, Mongolia... Aby nie by� go�os�ownym zaprasza nas do domu i pokazuje albumy pe�ne zdjec. On w tajdze z ogromna ryb�, przy armenskiej knajpie, na Wo�dze, w zagubionej zauralskiej wiosce.. Dostajemy od niego p�czek �ubr�wki i bukwicy- gdy� jest zapalonym zbieraczem zi�. Z dalekich wypraw przywozi nie tylko zio�a, ale tez ca�e rosliny, kt�re sadzi w ogrodzie. Jego dum� jest sosna syberyjska , kt�ra przyjechala w doniczce kilka tysiecy kilometrow. Grzes mial okazje widziec jego domowa kolekcje poro�y, sk�r, zdjec i setek innych pamiatek z podrozy.

W drodze do Wiluk goni nas burza. W dali widac wielkie oberwanie chmury- a na nas nawet kropla nie spada.

Iza �apie stopa do Topi�a- i siada w rozlany soczek ko�o kierowcy. Ja o ma�y w�os nie rozgniatam niemowlaka plecakiem... Nasz kierowca poleca nam na nocleg pensjonat i ostrzega by nie rozbijac si� na dziko, bo wlepiaja mandaty. M�wi tez, ze w Topile brak zasiegu, ale dwie kreski mo�na z�apac na dachu lokomotywki.

Namioty stawiamy nad jeziorem. Wiecz�r sp�dzamy w pobliskiej wiacie, rozmawiajac o dawnych hipisowskich chatkach i wyjazdach do Jarocina w latach 80 tych.

Noc jest przepiekna, ksiezycowa, a znad jeziora podnosza si� opary i mg�y. Na pomo�cie nie jestesmy sami- dzielimy teren z duza iloscia malowniczych paj�kow.

Micha� rozpala ognicho po drugiej stronie jeziora. Do�aczamy szybko do biesiady. S� nocne kapiele w ciemnych odm�tach jeziora, a na rozgrzewke dziwny, miodowy nap�j alkoholowy, sk�adajacy si� prawie z samych „E”

Ja uczestnicze w nocnych k�pielach z brzegu, w dwoch polarach. Niestety...Mam inny zakres tolerowanych temperatur.

Ryby pluskaja, swierszcze graja prawie jak cykady, s�ychac kwik nocnego ptactwa. Jakos w ta ksiezycowa noc, w klimatycznej ekipie, mo�na poczuc magie wolnosci i na chwile zapomniec o tych �anach tabliczek, okalaj�cych jezioro i wie�, zabraniajacych chyba wszystkiego opr�cz oddychania..

Ogolnie Topi�o to komercha totalna: pensjonaty, p�atne miejsca ogniskowe i knajpa, do kt�rej nie mo�na wejsc w brudnych butach, tylko trzeba je zostawic przed wejsciem, w przedsionku. Prawie jak do meczetu- a ja myslalam , ze tatarski szlak zaczyna si� dopiero w Kruszynianach...

Rano upa�, wi�c idziemy si� k�pac. P�ywaja wszyscy opr�cz Micha�a, kt�ry chyba poszed� do kibelka.

Kapiel nie trwa specjalnie dlugo- pojawia si� postawny go��, zmierzaj�cy ku nam zdecydowanym krokiem. M�wi o obowi�zujacym zakazie k�pieli i chce nam wlepic mandat 200zl. Wydaje si� by� nieugiety, ale jak kilku golas�w wychodzi z wody to troche mi�knie i spuszcza z tonu

M�wi, ze tu jest niebezpiecznie, bo jakies patyki stercza z dna i jak p�ywamy to mog� nas z�apac za majtki i utoniemy... he he.. za co nas maja z�apac? Nam to nie grozi

W koncu chowa mandatowe karteczki i dzie sobie w cholere.. No to zarobilismy 1000zl. Tzn. 3 tys, jak brac pod uwage kapiele nocne, ognisko, biwak... Jedynie zal Micha�a! Biedaczek nie zd��y� si� wyk�pac!!!

Pod sklepem gaw�dzimy z dwoma turystkami- jedna jest z �ywca a druga z Podlasia. Jedna jezdzi rowerem a druga autem z bagazami. Rozmowy schodza na tematy gorskich schronisk i splywy kajakowe. Dziewczyny opowiadaja , ze kiedys poznaly starsza wiejska babke, taka od kr�w, ze skopkiem w rece i chustce na glowie. Okazalo si�, ze jezdzi ona co roku z synem na d�ugie pielgrzymki rowerowe, dziennie pokonuj� ponad 100km- by�y ju� w Czestochowe, Wilnie, Licheniu..

Jedna z poznanych dziewczyn, niesamowicie za�adowanym po dach autem zawozi nas do Hajn�wki. Dostajemy tez sms od Micha�a, ze do Bia�owie�y nie ma co jechac. Brak p�l namiotowych, potworne ceny, same zakazy i komercha lejaca si� strumieniami. Zatem b�dziemy si� dzi� kierowac na Narewke, ale poki co idziemy do knajpy „U Wo�odii”. Miejsce to jest istnym muzeum eksponat�w zwi�zanych z komunizmem i Zwiazkiem Radzieckim. Leninki w r�nych pozach i kszta�tach, mundury i dyplomy, plakaty i proporczyki, flagi i tabliczki oraz niezliczone , kojarzace si� z tematem rekwizyty, jak czapka uszanka czy harmoszka. Wojtek, wlasciciel knajpy, latami zbieral i skupywal rozne eksponaty, glownie jezdzac po Bia�orusi, po domach, nieczynnych ko�chozach, wybierajac i restaurujac przedmioty wyciagniete z ruin i smietnikow, pozyskane od miejscowej ludnosci i drobnych kolekcjonerow. Teraz ponoc ju� trudniej cos znalezc, ale jeszcze 15 lat temu Bia�oru� by�a mekka dla tego rodzaju poszukiwaczy. Przegladamy ksiegi pamietakowe z wpisami z minionych imprez w knajpie, zdjecia Wojtka z roznych podrozy na wschod.

Wogole przychodzimy tu jak do dobrych, starych znajomych. Od razu pojawia si� na stole piwko i przyjacielskie rozmowy. U Wojtka jest kilkoro ludzi: narabany masazysta i kilkoro innych. Jednego wkrecaja , ze ja jestem z Azerbejdzanu i nie rozumiem po polsku. Jeden dziadek chyba si� nabral, bo zaczepia mnie i mowi cos po rosyjsku

Smutne jest to, ze to klimatyczne miejsce nie dziala ju� jako oficjalna knajpa. Wyglada na to, ze odebrali Wojtkowi koncesje na sprzedaz alkoholu. Mimo, ze knajpa ta rozs�awi�a Hajn�wke w calej Polsce, a nawet �wiecie. Dopad�y j� absurdy dzisiejszych czas�w...W�adze i mieszkancy nie s� Wojtkowi przychylni. Ponoc mieszkancy okolicznych blok�w skar�a si� na ha�as i sikanie po krzakach. Inni dopatrzyli si� �amania prawa w eksponowaniu „symboli zakazanej ideologii totalitarnej”. Niekt�rzy zarzucaja wlascicielowi, ze nie sciaga haraczu ze wszystkich zwiedzajacych jego minimuzeum, ze nie porzucil dawnych idea�ow i bierze „co �aska”. Inni mowia, ze si� rozpi� albo ze przez ci�g�e walki z w�adzami stracil serce do tego interesu.
Dlugo nie mozemy si� rozstac z tym sympatycznym miejscem i jego bywalcami. Pozegnania trwaja chyba godzine, podsycane kolejnymi �ykami piwa z puszki. A gdy odchodzimy W�odzimierz Ilicz odprowadza nas wzrokiem, az nikniemy za horyzontem..

Na obiad polecono nam sympatyczny „lokal gastronomiczny” gdzie mimo braku odpowiednich ozd�b duch minionego systemu jest r�wnie� obecny

Przy wejsciu ktos pyta znienacka: „Ty jestes buba?”. Wszelki duch! Toz ja tu pierwszy raz jestem! Okazuje si� , ze to „Hajn�wka” z rosjapl.info/forum! Jak milo poznac osobiscie kolejnego forumowicza! I to jeszcze takiego, kt�ry mi polecil klimatyczne hoteliki na listopadowy wypad do Lwowa! Ca�a grupa, wraz z nowymi znajomymi, zasiadamy za stolem.

Z Krzyskiem wymieniamy si� wrazeniami z Woodstocku. Opowiada nam tez o pracy w Holandii- w szklarniach przy hodowli r� i Bu�garach, kt�rzy niezwykle szybko ucza si� obcych jezykow.

Robi si� pozno, wi�c plan dotarcia do Narewki wzi�� si� i zdech�... Docieramy jedynie za Dubiny. Rozbijamy si� na jakiejs dzia�ce budowlanej, ko�o „ska�y” z cegie�.
Obok wielka budowa drogi, chodniczk�w, rozjazd�w i cholera wie czego jeszcze.. Pewnie po raz ostatni szumi tu sosnowy m�odnik, a miejsce sluzy za nocleg przypadkowej grupie wedrowcow. Pewnie za rok, za dwa zapanuje tu nowy �ad, z zasiekami, p�otami i bramami, a zalany swiatlem ksiezyca skwerek, pelen swierszczy i przyjacielskich rozmow, pozostanie ju� tylko w naszej pamieci.

Poranek budzi si� deszczowy, leje gdzies do 13. Budowa drogi ma jeden niezaprzeczalny plus- latwo lapie si� na stopa auta stojace na swiatlach. Zabiera nas pierwsze zaczepione auto- dziadek w polonezie zawozi nas pod sama knajpe w Narewce.

Z Narewki jakos gubimy droge i zamiast na Mik�aszewo schodzimy na Olch�wke. Po drodze cmentarz �ydowski i tabliczka informacyjna w dwoch jezykach- hebrajskim i angielskim. Dlaczego nie dali wzmianki po polsku- w j�zyku obowiazujacym w kraju, w ktorym �w obiekt si� znajduje? Przypadek? Lenistwo? Czy celowe okazanie pogardy dla naszego kraju? Cmentarz niby nawet �adny, ale opuszczam go z duzym poczuciem niesmaku..
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_zTopiADoSiemianowki#5643716002076855730

W Zabrodach siadamy na �aweczce przy PKSie i w ostatnich promieniach s�onca delektujemy si� cisz�. Rozmawiamy tez z babuszk�- ofiara wspolczesnych medi�w. Biedna kobiecinka panicznie si� boi wszystkiego: o losy wnuczki studiujacej za granica, niepokojem napawa ja nawet droga do s�siedniej wsi. W telewizji pokazuja burze, huragany, wypadki, bandytow i terrorystow! Dziwi si�, jak by mamy odwage podrozowac w takim zlowieszczym swiecie.. Babcia tez wykazuje duza dociekliwosc wypytujac nas o rozne koligacje rodzinne.

Do Siemianowki wiezie nas facet, kt�ry opiekuje si� dewizowymi mysliwymi, ale z romowy wynika, ze nie darzy ich specjalna sympatia. Pod nogami w czasie jazdy mamy statywy na strzelby.
W Siemian�wce pod sklepem ju� na nas czekaja Eco, Grzes i Micha�. Dzielne chlopaki zd��yly ju� pobratac si� z miejscowymi. Lokalsi opowiadaja nam o za�ozeniu zbiornika siemianowskiego w latach 80 tych, o zalanych wsiach np. �uka, gdzie na brzegu zosta� 1 dom, krzy� i ruina sklepu. Inny wspomina, ze buduje dom, a dzi� z kumplami robili wodociag. Wszystko si� udalo zgodnie z planem, pod��czyli, zamocowali- ale wody jak nie by�o, tak nie ma.. Coz robic w takim momencie? Ano trzeba si� isc napic z kumplami

�egnamy si� ju� po zmierzchu i ruszamy na groble. Nocleg wypada nam kolo mostu, na w�skim, ma�ym przesmyku. Z jednej strony jezioro, z drugiej kana�, grobla z torowiskiem i dalsza cz�� jeziora. Prawie jak Arabatka- tylko brak chrz�stu rakuszecznika w z�bach!

Wieczorne kapiele w jeziorze (tym razem si� zdecydowalam pop�ywac), wysoka fala, skalisty brzeg, zapach wodorostu, rakija przywieziona przez Micha�a z Turcji, orzech�wka, dobre jedzonko, gwiazdy, kr�tka lekcja astronomii... Totalna wolno��, spok�j i luz..

Dzi� �egnamy Romka i Grzesia

Micha� jedzie fotografowac kolejowe terminale. Zatem w trojke, z eco i Iza ruszamy torami w strone granicy. W Cis�wce wygrzewamy si� na peronie. Domek przystacyjny otwarty- pilnuje go wielkie gniazdo os. Spotykamy tu tez dwoch miescowych chlopaczkow, kt�rzy probuja nas namowic by isc z nimi do sklepu do Szymek na piwo. Pokusa duza, ale pozostajemy przy naszej trasie. Dowiadujemy si� od nich, ze przysi�ka Zawin�da�nik ju� nie ma, zostaly tylko podmurowki domow, kt�re o tej porze roku nie s� do odnalezienia. Mija nas bia�oruski pociag.

Idziemy torami do granicy, gdzie na metalowych wysiegnikach wisi napis: „МИР”. Hmmm..”brama na swiat”?

Dalej odwiedzamy przysiolek Brzezina- nomen omen- polozony w pieknym, brzozowym zagajniku

. Nabieramy wody u babci. Przy studni stoi zuraw- ale studnia jest na guzik- naciska si� i z w�yka sika woda.

Dla babci to spore ulatwienie ale tez narzeka �e �re du�o pradu. We wsi mieszkaja dzi� ju� tylko 2 osoby- ona, pani Franciszka oraz jej szwagier. Zaprasza nas do sadu abysmy nazbierali sobie jab�ek, doradza, kt�re odmiany s� smaczniejsze. Opowiada o korekcie granic w latach 50 tych, gdy jej rodzina stracila sporo pola w Zaleszanach, o zimowych wyprawach do kosciola w dawne lata, gdy brneli po kolana w sniegu. Pani Franciszka miala kiedys duza rodzine: siostre, brata z dziecmi, m�a..ale wszyscy ju� dawno nie zyj�. Ma dwoje dzieci, kt�re mieszkaja w Hajnowce, ale nie zalozyly wlasnych rodzin, wi�c nie doczekala si� wnucz�t. Chyba bardzo ubolewa nad tym faktem- ma tyle jab�ek i aronii w ogrodzie, a nie ma dla kogo robic przetworow. Dzieci ma dobre- cz�sto przyjezdzaja, pomagaja w domu i sadzie. Widac bardzo zadbane obejscie, niemozliwe aby kobiecinka kolo 80tki sama to wszystko ogarnela. Pani Franciszka jest osoba niezwykle radosn�, pogodna, pogodzona z zyciem. Z twarzy jej nie schodzi usmiech i serdecznosc dla otoczenia. Rozmawiamy tez o grzybach, przetworach i naw�oci, rzekomo sprowadzonej z Ameryki, kt�ra zarasta okoliczne pola. Zegnamy si� z mila babcia, obiecujac wys�ac list i zdjecia. Ruszamy w trase, a zabudowania milej Brzeziny nikna w oddali za zas�ona drzew.

Idziemy przez �any naw�oci, fioletowych kwiatow i „kaszek” o czerwonych �odygach, a w dali majacz� luzno rozsiane zabudowania przysiolkow.

Widac, ze lato powoli chyli si� ku koncowi- na rozleglych ��kach zbieraj� si� ca�e sejmiki bocian�w i o czym� tam rozprawiaj� przed odlotem. Naliczylismy ich kolo 50, a napotkany rolnik zarzeka si� , ze wczoraj widzia� 300.

�apiemy z Iza stopa do Ja�owki. Eco idzie pieszo i spotyka babcie, kt�ra jako 13 letnia dziewczynka malowala slupki graniczne. Jej ojciec slabo ju� widzia� wi�c jej zadaniem by�o malowanie orze�kow. Mieszkali wtedy razem z rodzina w straznicy WOP. Babcia wspomina, ze dziecku to niesamowice zapadaja w pamiec zapachy, smaki, ulotne chwile. Wopisci robili czarna mocna kawe, dziewczynke tez nia czestowali. Ponoc tego smaku i aromatu owej kawy sprzed lat, na dalekiej, kresowej straznicy, nie zapomni do konca zycia.

Z eco spotykamy si� pod sklepem, Micha� do�aczy do nas dopiero jutro bo poluje na bia�oruskie pociagi.

Pod sklepem jakos wyjatkowo malo przyjaznie- zwykle lubie takie miejsca- ktos zagada, cos opowie. Tu mlodzi patrza jakos wilkiem, chodza nabuzowani, co chwile wybuchaja mi�dzy nimi k�otnie a nawet male b�jki. Wszyscy strasznie krzycza, klna, co chwile przed sklep zajezdza jakie� rozpedzone auto i hamuje z piskiem opon. Jeden, do�� mily facet, poleca nam nocleg kolo ruin kosciola, ale to w centrum wsi. My wolimy ruszac dalej, w pola i lasy, gdzie przy ognisku pod gwiazdami mo�na poczuc „powiew dzikosci”.
Zmierzcha ju�.. Ruszamy droga na Kondratki. Co chwile mija nas rozpedzone auto wznosz�ce na szutrowej drodze tumany kurzu. To samo auto jezdzi w t� i z powrotem. Mija nas chyba z 5 razy. �ledz� nas czy co? Jakos czujemy si� z tym odrobine nieswojo.
Krajobraz robi si� pagorkowaty. �ciel� si� piekne mg�y nad rozlewiskami, a „�ysy” podnosi si� znad m�ak wielki, pomaranczowy i chyba lekko zawstydzony, bo przyslonil si� chmurka. Przed PGRem skrecamy w bok. Droga pnie si� w g�re. Krajobraz prawie jak w Beskidzie Niskim. Wychodzimy na poros�a sosnowym lasem gorke. Rozbijamy namioty. Wreszcie daleko od wsi, �upi�cej techniawy w p�dz�cych autach i miejscowej z�otej m�odzie�y. W dali tylko szum gazociagu. A tak tylko gwiazdy, mg�y, zapach igliwia... Sielanka...

Gdy zaczynamy ju� wnosic dobytek do namiotow, slyszymy wycie. Poczatkowo mysle , ze to jakas syrena, ale po chwili ju� nie mam watpliwosci , ze bylam w b��dzie. Do glownego wyj�cego , tubalnego g�osu do��czaja inne i kolejne, bulgocz�ce, przepe�nione agresj�.. Z dali odpowiada pisk i skomlenie wiejskich ps�w..Wilki!! Jakas wataha musi przechodzic. S� w miare daleko, ale ja i Iza ju� jakos straci�ysmy serce do tego miejsca.. Eco jednak nie chce si� stad zbierac, pakowac namiotu. Postanawiamy nocowac w trojke w jednym namiocie. Po chwili wycie si� powtarza- du�o blizej i wyrazniej. Pikanterii sytuacji dodaje fakt, ze w okolicy panuje wscieklizna. Wytapetowane s� wszystkie slupy, tablice, ploty. Miejscowi powtarzaja informacje , ze kolo Ja��wki spotkano wsciekle lisy, wi�c, zeby nie chodzic po lesie jak ktos nie musi..
Co robic? Fakt- mo�na by traperskim zwyczajem rozpalic ognisko! Dziki zwierz (o ile nie jest wsciekly) nie powinien podejsc do ognia. Ale trzeba by zebrac chrust.. Sporo chrustu -jak ma na cala noc wystarczyc..Ale chrust jest tam...w lesie...skad w�a�nie dochodzi wycie.. Kto wie czy w swietle latarki predzej si� nie znajdzie swiecacych oczu ni� ga��zi i patyk�w..
Wycie trwa dluzej ni� poprzednie i jakos si� przybliza. Eco coraz przychylniej podchodzi do wizji przenoszenia namiotow. Gdy jestesmy ju� spakowani wycie nagle ustaje. Eco rozsiada si� i niepospiesznie zaczyna skrecac papieroska. Nagle w najblizszych krzakach slychac wyrazny szelest, jakby si� cos skradalo i to z kilku stron naraz. Porzucajac mysl o skr�cikach ra�no schodzimy w dol, ku drodze.

Pod��amy z powrotem do Ja��wki. Jakos ten �wiat zwartej zabudowy, latarni i krzy�uj�cych si� szos zdaje si� by� po��dana, bezpieczn� przystani�. A krzykliwe menelki spod sklepu- oaz� sympatycznosci. Niesamowita jest wzglednosc tego swiata.
Rozbijamy si� niedaleko ruin kosciola, na g�rce wygladajacej na fragment czyjejs posesji. Jakie to piekne gdy psy ujadaj� zamiast skomle�, jak �adnie �wieci w nasz namiot latarnia. Jest mi troche wstyd przed sama sob�, ze nawialismy jak dzieci, ale m�wia, ze ponoc czasem dobrze jest na czas si� wycofac...
Mamy jeszcze wieczorem zrobic impreze, wypic winko, ale szybko padamy ze zmeczenia. I tez pozno si� jakos zrobilo- jest grubo po polnocy. Dopiero teraz czuje , ze bol� mnie nogi, rece, plecy..Pod namiotem nier�wno jak szlag. Pod krzy�em mam wielka mulde, pod szyja drug�. Ale jak tu pi�knie nier�wno!

Zawijam si� szczelnie w spiw�r, noc dzi� wybitnie chlodna i szybko zapadam w sen.
�ni� mi si� lokalne menelki spod sklepu w Ja��wce, kt�rzy za dnia grzecznie ci�gn� wino, a nocami spadaj� na 4 �apy, obrastaja wilczym futrem i wyruszaja na �er....

Kolejny dzien mo�na spokojnie nazwac „Dniem malowniczych stop�w”

Sniadanie zjadamy pod sklepem w Ja��wce. Przepyszna jajecznica z 10 jaj, z cebula, papryka, kielbasa.

Mijamy przepiekne ukwiecone ogrodki i drewniane cha�upki

Potem sielanka nad stawami w Kondratkach, gdzie wypijamy wino a ja �apie ogromnego kleszcza i pijawke. Zdecydowanie wol� pijawki! Nie wiem czemu, ale czuje do tych stworzen nawet pewna sympatie. Eco i Iza widzac pijawke na mojej nodze natychmiast wyciagaja swoje nogi z wody!

PGR w Kondratkach to ju� zwykla ruina, jakich setki w kazdej czesci Polski.

To ju� nie to niesamowite miejsce do kt�rego trafilismy z toperzem, Kuba i Zosia w sierpniu 2004. Wygladalo wtedy jak dryfujacy statek widmo. Puste, otwarte na osciez budynki, hale pelne ogromnych pordzewialych maszyn, tysiace skrzynek pod sufit z butelkami po coli i oranzadzie. Ale prawdziwy szok to by�y pomieszczenia biurowe. Zakurzone, zaros�e pajeczynami. Pelne szafy i sejfy dokumentow, swiadectw, indeksow, dyplomow, listow. Imienne wezwania do s�d�w i szpitalne historie powaznych chor�b. Sprzed lat pieciu i trzydziestu. Kompletne umeblowanie, firanki, lampy. Brak pradu, ale woda w umywalkach by�a. Na stole scenka jak z filmu- szklanka a na dnie zaschnieta torebka herbaty. Miejsce jakby wyjete z rzeczywistosci, gdzie zimny pot zrasza� czo�o na kazdy d�wi�k skrzypiacych od wiatru drzwi.

�apiemy na stopa wywrotke jad�c� po piasek do Dublan.

W Dublanach w��czymy si� po wsi. Zwiedzamy opuszczona chalupe gdzie 6 lat temu przeczekiwa�am z rodzicami burze. Otacza�y ja wtedy ogromne stare drzewa. Dzi� wyciete i rozw��czone po okolicy. Naliczy�am 11 grubych pni. Cha�upince zawali� si� dach. Pokoje rozszabrowane. Tylko piec kaflowy z zapieckiem zosta� prawie bez zmian. I pokrywka, le��ca w tym samym miejscu niezmiennie od 6 lat.. jakby nie�wiadom� ogromu zmian zachodzacych w calym otoczeniu..

Dublany, lipiec 2005

Dublany, sierpie� 2011

Przed jednym z domow trzech facetow biesiaduje nad szklaneczkami. Proponuja, ze podwioz� nas do Mostowlan ale za po� godziny. Teraz zapraszaja do siebie. Eco,nie wiedziec czemu, wyrywa do przodu. Wi�c na bimberek si� nie za�apalismy. Stop po chwili nas dogania. Jedziemy za traktorem na furmance wypelnionej �wie�� trawa.

W Mostowlanach cerkiew,

wizyta nad graniczn� rzeczka �wis�ocz

a za wsia spotkanie ze straza graniczna, tym razem z bardzo niesympatycznym, zarozumia�ym gowniarzem

W �wis�oczanach odwiedzamy „miejskie k�pielisko” - b�otnisty fragment granicznej �wis�oczy, w�r�d trzcin , z lodowata wod�.

Za wsi� �apiemy na stopa bia�oruski bus, kt�ry pedzi po nier�wnej drodze z pr�dkoscia jakby w�a�nie wjechal na autostrade.

Obiad pod sklepem w Bobrownikach. Uwielbiam klimat przejsc granicznych. Takich przej�� granicznych. D�ugi szereg TIRow, kt�ry przez godzine ani drgn��. Dwoch tirowcow wo�a do nas, ze mog� nam podgrzac �arcie, ale odpalilismy ju� kuchenke, wi�c dziekujemy. Przy pylistej, dziurawej drodze sklepiki, bary, kantory. Bia�orusini przy budkach rozmawiaja sciszonymi glosami: jak przechytrzyc polska policje na drodze, czy kt�re fragmenty drog bezwzglednie omijac.

Potem �apiemy stopa do Kruszynian- ogromna cysterne zmierzajaca do Krynek.

Rozbijamy si� na nocleg na granicy ��k i las�w, za wsi�, w malowniczym brzozowym zagajniku. Ognisko, opowiesci, jarz�bin�wka. Z wieczora towarzyszy nam rycz�cy jele�. Troche wczesnie jak na rykowisko.. Ale ten osobnik si� nie przejmuje terminem, daje niezly koncert w pobliskim lesie. Fajny klimacik!

Miejsce noclegu nad ranem wydaje si� jeszcze ladniejsze.

Schodzimy do Kruszynian. Aby wczuc si� w tatarski klimat zjadamy ko�duny, czeburieki, solianke. Potem zwiedzamy meczet.

Oprowadza m�ody Tatar, kt�ry gada jak katarynka. Historia polskich Tatar�w p�ynie z jego ust jak zap�tlona p�yta. Na cmentarzu przykuwaja uwage zadbane groby, ale jeszcze bez lokator�w.
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_KruszynianyKrynki#5643798329614117650

�apiemy stopa do Krynek. Mi�y ch�opak poleca nam lokalny bar „Pod Modrzewiem”. Opowiada o dwoch rastamankach z wioski �apicze, kt�re po� roku spedzaja na Podlasiu, p� w Indiach, a zyj� ze sprzedazy wlasnorecznych wyrobow skorzanych na allegro. Podjezdzamy autem pod sam cmentarz �ydowski- ponoc samodzielnie trudno by nam by�o go znalezc.

Cmentarz lezy przy uliczce o wdziecznej nazwie- „Zau�ek Zagumienny”, gdzie jest du�o drewnianych spichlerzykow.

Ko�o godziny spedzamy w poleconej knajpce.

W Krynkach mijamy tez stara, nieczynna synagoge, zwan� „Kaukaski Dom Modlitwy”. Obecnie jest tu dom kultury, a teraz na calej ulicy s�ychac glo�na, �upiaca muzyke. Wewnatrz obiektu odbywa si� w�a�nie dyskoteka.

Potem stop do Bia�egostoku. Dzien by� od rana parny, duszny, zbiera�o si� na burze. Na wysokosci Supra�la rozp�tuje si� istne piek�o. Czarno jak w nocy, sciana deszczu, wycieraczki nie daja rady zbierac wody. Auto jedzie jak amfibia, w tunelu rozprysnietej wody. Bardzo wspolczuje rowerzystom, kt�rzy w takich warunkach peda�uja poboczem drogi... No w�a�nie! Gdzie jest Micha�? Nie pamietam , zebysmy go mijali? Czy zd��yl si� schronic przed nawalnica?
Micha� m�drze skry� si� w knajpce w Supra�lu, polozonej klimatycznie w dawnym budynku kina „Jutrzenka”. W knajpie mo�na podziwac wystawe zdj�c z Etiopii, a obok dziala kino polowe, kt�re wyswietla malo znane, zagraniczne filmy.

Nasz mily kierowca podwozi nas pod same drzwi bia�ostockiego PTSMu, zebysmy nie zmokli.
Jakie to piekne , ze s� jeszcze tacy ludzie na swiecie!

PTSM zat�oczony. Wrazenie robi srednio mile. Troche ra�� restrykcyjne przepisy dotyczace niekoedukacyjnosci pokoi czy alkoholu, poparte wszedzie rozwieszonymi informacjami o monitoringu. Ale obiekt tez ma zalety- jest sucho, blisko do dworca PKP.

Wieczorem bezskutecznie poszukujemy otwartej knajpy. W koncu robimy zapasy w „swiecie alkoholi” i degustujemy na �aweczce, przy placu zabaw.

Potem jeszcze mila rozmowa w kuchni z rodzinka z Poznania, kt�rzy razem z synem podr�zuja po swiecie. Rok temu by�a Skandynawia stopem, za miesiac ruszaja do Turcji. Acz ogolnie to w schronisku panuje malo imprezowa atmosfera.

Rano nastaje smutny czas powrotu.. W pociagu TLK na trasie Bia�ystok -Warszawa rozsiadamy si� w przedziale rowerowym. Poznajemy tam Olka z Sanoka, kt�ry w�a�nie wraca z samotnej rowerowej wyprawy po Podlasiu. Podroz mija nam szybko na milych rozmowach, w ostatniej chwili wymieniamy si� numerami telefonow. Mam nadzieje, ze b�dzie nam jeszcze dane si� spotkac.

W Warszawie wysiadamy a nasz pociag napycha si� do granic mozliwosci. Ludzie, nie mogac normalnie wejsc, podaja sobie przez okna bagaze, dzieci, psy. Gdzies sterczy z okna noga, gdzies puszysty ogon. Kwicza ma�e dzieci w�ozone do przedzialu pelnego obcych ludzi. Slychac podniesione glosy, przeklenstwa, �oskot wypadajacej na beton walizki.
Tymczasem par� metrow dalej zakonnica spokojnie gaw�dzi z jakas grup� o przebiegu szlaku do
Santiago de Compostela i szlak�w �w. Jakuba. Z jej twarzy emanuje wielki spokoj i radosc, zw�aszcza jak mowi o ma�ej wiosce zwiazanej z biografia swietego.

My tymczasem opuszczamy ten nabity pociag i suniemy dalej na poludniowy zachod sk�adami regio i IR- polaczeniem, kt�re znalazl nam Micha�. Pociagi puste, przestronne, tansze i omijajace miejsce wypadku pod Piotrkowem. Jad� „bydlece” wagony, gdzie jest do woli miejsca dla czlowieka, karimaty, plecaka, roweru, piwa czy sniadania rozlozonego na serwetce. Ba! Tylko chyba ogniska brakuje!

Pociag sunie przez lasy, pola, wioski.. Wiatr �wiszcze donosnie w oknach.. Ale swist pociagu powrotnego ju� nigdy nie jest tak piekny, jak tego, kt�ry niesie dopiero na wyprawe....

wiecej fotek jak zwykle na picasie
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_DrogaTamIspowrotem
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_zCzeremchyDoTopila
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_zTopiADoSiemianowki
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_Hajnowka_Knajpa_u_Wolodii
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_OkoliceJezioraSiemianowskiego
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_zZaleszanDoBobrownik
https://picasaweb.google.com/101001125951496915585/201108_Podlasie_KruszynianyKrynki

jeszcze troche zdjec od eco
https://picasaweb.google.com/102994867625251629425/Podlasie1208201120082011

Przez Podlasie- pieszo, stopem i rowerem

Zofia Dzieniszewska - zapiski

Menu