GRUPA "D" 

Zofia Dzieniszewska - zapiski

Witam, wklejam wiêkszo¶æ pytañ z grupy "D", czekam jeszcze na dwa ostatnie pytania, Pozdrawiam:)

Art. 29

Podstawowe zasady i wytyczne, dotycz±ce prognozowania przeciêtnego,
miesiêcznego wynagrodzenia brutto w gospodarce narodowej.

1. Prognozowane, przeciêtne, miesiêczne wynagrodzenie brutto w gospodarce
narodowej jest og³aszane przez prezesa GUS.
2. Dane o przeciêtnym wyn. miesiêcznym dotycz± wszystkich podmiotów
gospodarki narodowej
(zarówno sektora prywatnego jak i publicznego), tzn. tak¿e jednostek o
liczbie pracuj±cych
do 9 osób.
3. Wszelkie dane o wynagrodzeniach i wynagrodzeniach przeciêtnych podaje
siê w ujêciu brutto.
4. Przeciêtne wynagrodzenie miesiêczne ( NOMINALNE), przypadaj±ce na
jednego zatrudnionego oblicza siê przyjmuj±c;
- wynagrodzenia osobowe bez wynagrodzeñ osób wykonuj±cych pracê
nak³adcz±, uczniów i osób zatrudnionych za granic±
- dodatkowe wynagrodzenia roczne dla pracowników sfery bud¿etowej
- honoraria wyp³acone niektórym grupom pracowników za prace wynikaj±ce z
umowy o pracê np. dziennikarzom, realizatorom filmów, programów
radiowych i telewizyjnych
5. Wska¼nik przeciêtnego miesiêcznego wynagrodzenia REALNEGO brutto w
gospodarce narodowej oblicza siê jako:
- iloraz wska¼nika wzrostu przeciêtnego miesiêcznego wynagrodzenia
nominalnego oraz wska¼nika cen towarów i us³ug konsumpcyjnych dla
gospodarstw domowych pracowników. ( bez spo¿ycia naturalnego), tj.
wska¼nik wzrostu przeciêtnego miesiêcznego wynagrodzenia nominalnego
podzielony przez warto¶æ inflacji.

6. Przeciêtne miesiêczne wynagrodzenie brutto w gospodarce narodowej w I
pó³roczu 2009r by³o o 5,6% wy¿sze ni¿ w roku ubieg³ym.
Tendencja wzrostowa nie zostanie jednak utrzymana z racji, panuj±cego
obecnie kryzysu gospodarczego.

Art. 35

Co to s± instrumenty pochodne?

Instrument pochodny jest to taki instrument finansowy, którego warto¶æ zale¿y
od warto¶ci innego instrumentu finansowego, zwanego instrumentem
podstawowym (bazowym).
Podstawowe rodzaje instrumentów pochodnych:
_ Kontrakty futures,
_ Opcje,
_ Swapy,
_ Pochodne pochodnych, np. opcje na kontrakty futures,
_ Kontrakty forward,
_ Nietypowe instrumenty pochodne, jak np. warranty.
Trzy podstawowe cele stosowania instrumentów pochodnych to:
- zabezpieczanie siê przed ryzykiem (czasem stosowany jest angielski zwrot:
hedging);
- spekulacja,
- arbitra¿.
Stosownie do ustawy z dnia 27 maja 2004 r. o funduszach inwestycyjnych instrumenty pochodne to prawa maj±tkowe, których cena rynkowa zale¿y bezpo¶rednio lub po¶rednio od ceny lub warto¶ci papierów warto¶ciowych.
Ekonomiczny sens najprostszych instrumentów pochodnych polega na tym, ¿e s± one rodzajem uprawnienia do zrealizowania w przysz³o¶ci pewnej operacji ekonomicznej po cenie okre¶lonej ju¿ dzi¶ (tak± operacj± mo¿e byæ np. wymiana pewnej pary walut albo zakup okre¶lonego towaru).
Jednak szybko instrumenty pochodne sta³y siê równie¿ narzêdziem spekulacji, czyli s± nabywane i sprzedawane przez podmioty, które nie zamierzaj± dokonaæ ¿adnej operacji na instrumencie bazowym, ale prognozuj± pewne zmiany jego ceny i chc± zarobiæ na trafno¶ci swoich prognoz poprzez inwestycjê w instrumenty pochodne.
Specyfika instrumentów pochodnych polega na tym, ¿e ich cena zale¿y od warto¶ci tzw. instrumentu bazowego, którym mo¿e byæ np. papier warto¶ciowy, indeks gie³dowy, waluta czy wska¼nik ekonomiczny. Notowane na gie³dzie instrumenty pochodne to kontrakty terminowe, jednostki indeksowe oraz opcje. Na gie³dzie regulowanie nale¿no¶ci z tytu³u obrotu wszystkimi instrumentami pochodnymi nastêpuje w postaci rozliczenia pieniê¿nego (z wyj±tkiem kontraktów na obligacje).

Art. 36

Co to s± finanse publiczne?

Finanse publiczne obejmuj± procesy zwi±zane z gromadzeniem ¶rodków publicznych oraz ich rozdysponowaniem, a w szczególno¶ci :
1) gromadzenie dochodów i przychodów publicznych ;
2) wydatkowanie ¶rodków publicznych ;
3) finansowanie potrzeb po¿yczkowych bud¿etu pañstwa ;
4) finansowanie potrzeb po¿yczkowych bud¿etu jednostki samorz±du terytorialnego ;
5) zaci±ganie zobowi±zañ anga¿ujacych ¶rodki publiczne ;
6) zarz±dzanie ¶rodkami publicznymi ;
7) zarz±dzanie d³ugiem publicznym ;
8) rozliczenia z bud¿etu Unii Europejskiej. 

Art. 37

Co to s± finanse publiczne i jakie s± ich podmioty?

Finanse publiczne obejmuj± procesy zwi±zane z gromadzeniem ¶rodków publicznych oraz ich rozdysponowaniem, a w szczególno¶ci:

1) gromadzenie dochodów i przychodów publicznych;
2) wydatkowanie ¶rodków publicznych;
3) finansowanie potrzeb po¿yczkowych bud¿etu pañstwa;
4) finansowanie potrzeb po¿yczkowych bud¿etu jednostki samorz±du terytorialnego;
5) zaci±ganie zobowi±zañ anga¿uj±cych ¶rodki publiczne;
6) zarz±dzanie ¶rodkami publicznymi;
7) zarz±dzanie d³ugiem publicznym;
8)rozliczenia z bud¿etem Unii Europejskiej.

 Sektor finansów publicznych tworz±:

1)organy w³adzy publicznej, w tym organy administracji rz±dowej, organy kontroli pañstwowej i ochrony prawa, s±dy i trybuna³y;
2)gminy, powiaty i samorz±d województwa, zwane dalej "jednostkami samorz±du terytorialnego", oraz ich zwi±zki;
3) jednostki bud¿etowe, zak³ady bud¿etowe i gospodarstwa pomocnicze jednostek bud¿etowych;
4) pañstwowe i samorz±dowe fundusze celowe;
5) pañstwowe szko³y wy¿sze;
6) jednostki badawczo-rozwojowe;
7) samodzielne publiczne zak³ady opieki zdrowotnej;
8) pañstwowe i samorz±dowe instytucje kultury;
9) Zak³ad Ubezpieczeñ Spo³ecznych, Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Spo³ecznego i zarz±dzane przez nie fundusze;
10) Narodowy Fundusz Zdrowia;
11) Polska Akademia Nauk i tworzone przez ni± jednostki organizacyjne;
12) inne pañstwowe lub samorz±dowe osoby prawne utworzone na podstawie odrêbnych ustaw w celu wykonywania zadañ publicznych, z wy³±czeniem przedsiêbiorstw, banków i spó³ek prawa handlowego.

Art. 38

Czym jest umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym?

Umowa o partnerstwie publiczno-prywatnym okre¶la zasady wspó³pracy podmiotów obu sektorów - publicznego i prywatnego - w celu prowadzenia okre¶lonych w niej przedsiêwziêæ.
Partnerstwo publiczno-prywatne zak³ada z definicji wspó³pracê stron nale¿±cych do dwóch odrêbnych sektorów: publicznego i prywatnego. Partnerem prywatnym zawieraj±cym umowê PPP mo¿e byæ: przedsiêbiorca w rozumieniu przepisów o swobodzie dzia³alno¶ci gospodarczej, organizacje pozarz±dowe, Ko¶cio³y i inne zwi±zki wyznaniowe, podmioty zagraniczne, je¿eli s± przedsiêbiorcami w rozumieniu prawa kraju rejestracji oraz spe³niaj± warunki do podjêcia dzia³alno¶ci gospodarczej w Polsce. Nie ma przeszkód, by partnerem prywatnym zosta³a osoba fizyczna, je¿eli tylko prowadzi dzia³alno¶æ gospodarcz±.
Przez umowê o partnerstwie publiczno-prywatnym partner prywatny zobowi±zuje siê do realizacji przedsiêwziêcia za wynagrodzeniem oraz poniesienia w ca³o¶ci albo w czê¶ci wydatków na jego realizacjê lub poniesienia ich przez osobê trzeci±, a podmiot publiczny zobowi±zuje siê do wspó³dzia³ania w osi±gniêciu celu przedsiêwziêcia, w szczególno¶ci poprzez wniesienie wk³adu w³asnego.
Wynagrodzenie partnera prywatnego zale¿y przede wszystkim od rzeczywistego wykorzystania lub faktycznej dostêpno¶ci przedmiotu partnerstwa publiczno-prywatnego.
Przedmiot umowy:
Przedmiotem umowy PPP jest realizacja przez partnera prywatnego przedsiêwziêcia za wynagrodzeniem na rzecz podmiotu publicznego. Przedsiêwziêciem w rozumieniu przepisów jest natomiast:
a) zaprojektowanie lub realizacja inwestycji w wykonaniu zadania publicznego,
b) ¶wiadczenie us³ug publicznych przez okres powy¿ej trzech lat, je¿eli obejmuje eksploatacjê, utrzymanie lub zarz±dzanie niezbêdnym do tego sk³adnikiem maj±tkowym,
c)dzia³anie na rzecz rozwoju gospodarczego i spo³ecznego, w tym rewitalizacji albo zagospodarowania miasta lub jego czê¶ci albo innego obszaru, przeprowadzone na podstawie projektu przed³o¿onego przez podmiot publiczny lub po³±czone z jego zaprojektowaniem przez partnera prywatnego, je¿eli wynagrodzenie partnera prywatnego nie bêdzie mieæ formy zap³aty sumy pieniê¿nej przez podmiot publiczny,
ci)d) przedsiêwziêcie pilota¿owe, promocyjne, naukowe, edukacyjne lub kulturalne, wspomagaj±ce wykonywanie zadañ publicznych, je¿eli wynagrodzenie partnera prywatnego bêdzie pochodzi³o w przewa¿aj±cej czê¶ci ze ¼róde³ innych ni¿ ¶rodki podmiotu publicznego.

Art. 41

Na czym polega program Transition Facility?

Transition Facility-(¶rodki przej¶ciowe) stanowi³y przed³u¿enie pomocy udzielanej Polsce przed przyst±pieniem do UE w ramach programu PHARE.¦rodki przej¶ciowe jako wk³ad finansowy zosta³y przekazane Polsce przez KE trzema Decyzjami Komisji o przyznaniu ¶rodków w ramach edycji 2004r,2005r i ostatnia 2006r.

Art. 42

Co to s± przychody i rozchody bud¿etu pañstwa?

Aby odpowiedzieæ na postawione pytanie o przychodach i rozchodach bud¿etu pañstwa nale¿y wyj¶æ od definicji deficytu bud¿etowego.
Deficyt bud¿etowy jest to niedobór dochodów niezbêdnych do sfinansowania zaplanowanych wydatków. Niedobór ten zastêpowany jest poprzez zaci±ganie po¿yczek i kredytów przy czym kwota zaci±gniêtego d³ugu musi przekraczaæ kwotê deficytu, poniewa¿ ma ona za zadanie sfinansowaæ d³ugi z lat ubieg³ych, powiêkszyæ rezerwy pieniê¿ne jak równie¿ zapewniæ ¶rodki na inne zaplanowane operacje finansowe. Kwota ta jest nazywana potrzeb± po¿yczkow± pañstwa.
Zgodnie z ustaw± o finansach publicznych na kwotê t± sk³adaj± siê:
-sfinansowanie deficytu bud¿etowego pañstwa
-sp³at wcze¶niej zaci±gniêtych zobowi±zañ
-sfinansowanie udzielanych przez Skarb Pañstwa po¿yczek
-wykonywani innych operacji finansowych
-prefinansowania wydatków

¦rodki niezbêdne do realizacji w/w celów nazywamy rozchodami bud¿etowymi pañstwa.

Co siê za¶ tyczy przychodów bud¿etowych pañstwa to sk³adaj± siê na nie nastêpuj±ce ¼ród³a:

-¶rodki finansowe pochodz±ce ze sprzeda¿y papierów warto¶ciowych oraz innych operacji finansowych
- ¶rodki finansowe ¶rodki finansowe z prywatyzacji maj±tków
- ¶rodki finansowe ze sp³at udzielonych po¿yczek
- ¶rodki finansowe z otrzymanych po¿yczek i kredytów
- ¶rodki finansowe pochodz±ce z roku poprzedniego

Przychody i rozchody pañstwa mog± dzieliæ siê na krajowe i zagraniczne, ich wysoko¶æ za¶ ustalana jest w odrêbnym artykule ustawy bud¿etowej.

Art. 43

Czym zajmuje siê Minister Finansów?

Do zadañ Ministra Finansów nale¿y inicjowanie polityki pañstwa w zakresie finansów publicznych i jej realizacja oraz zapewnienie koordynacji dzia³añ w sprawach gospodarowania publicznymi ¶rodkami finansowymi. Minister Finansów jest w³a¶ciwy w sprawach finansów publicznych, z wyj±tkiem spraw zastrze¿onych odrêbnymi przepisami do kompetencji innych organów administracji rz±dowej oraz organów samorz±du terytorialnego.

Do zakresu dzia³ania Ministra Finansów nale¿y w szczególno¶ci:
  1)   przygotowywanie i przedstawianie Radzie Ministrów:
a)  projektów za³o¿eñ systemu finansów publicznych, w tym bud¿etowego, podatkowego, ubezpieczeñ maj±tkowych i osobowych,
b)  projektów systemu planowania finansowego jednostek realizuj±cych zadania objête bud¿etem pañstwa i bud¿etami gmin,
c)  projektu ustawy bud¿etowej,
d)  sprawozdañ z realizacji bud¿etu pañstwa,
e)  bilansu finansów sektora publicznego i prognozy bilansu p³atniczego,
f)  projektów ustaw i rozporz±dzeñ Rady Ministrów dotycz±cych finansów publicznych,
  2)   zapewnienie realizacji dochodów i wydatków bud¿etu pañstwa oraz wykonywanie kontroli w tym zakresie,
  3)   sprawowanie ogólnego nadzoru w sprawach podatkowych i dewizowych,
  4)   realizacja polityki zaci±gania d³ugu publicznego, w tym opracowywanie polityki emisji oraz warunków emisji skarbowych papierów warto¶ciowych przeznaczonych na rynek krajowy lub zagraniczne rynki finansowe, a tak¿e zasad organizacji rynku pierwotnego i wtórnego skarbowych papierów warto¶ciowych oraz zasad i warunków zaci±gania przez pañstwo kredytów i po¿yczek,
  5)   prognozowanie wska¼ników charakteryzuj±cych dochody ludno¶ci i sytuacjê finansow± przedsiêbiorstw,
  6)   organizowanie poboru podatków, a w zakresie wynikaj±cym z innych przepisów, równie¿ niepodatkowych nale¿no¶ci bud¿etowych i innych ¶wiadczeñ pieniê¿nych na rzecz Skarbu Pañstwa oraz udzia³ w miêdzynarodowej wspó³pracy podatkowej, w tym negocjowanie i nadzór nad realizacj± miêdzynarodowych umów podatkowych,
  7)   ustalanie zasad ewidencji nale¿no¶ci i zobowi±zañ Skarbu Pañstwa oraz ich obs³uga i dochodzenie, w zakresie nie przypisanym innym organom,
  8)   udzielanie porêczeñ i gwarancji Skarbu Pañstwa, ich ewidencja i obs³uga w zakresie wynikaj±cym, z odrêbnych przepisów,
  9)   kontrola skarbowa oraz nadzór nad organami kontroli skarbowej,
  10)  wspó³udzia³ w opracowywaniu i koordynowaniu realizacji polityki dewizowej, kredytowej i p³atniczej w obrotach z zagranic± oraz wspó³udzia³ w organizowaniu wspó³pracy z zagranic±, w tym z miêdzynarodowymi organizacjami i instytucjami finansowymi, a tak¿e opracowywanie zasad i warunków konwersji zagranicznych d³ugów pañstwowych,
  11)  zapewnianie koordynacji dzia³añ dotycz±cych miêdzynarodowej wspó³pracy w zakresie us³ug finansowych,
  12)  inicjowanie polityki pañstwa oraz realizacji zadañ okre¶lonych odrêbnymi przepisami wobec banków, zak³adów ubezpieczeñ i innych instytucji finansowych,
  13)  opracowywanie zasad funkcjonowania rynku finansowego,
  14)  udzia³ w opracowywaniu systemu regulacji nadzoru bankowego,
  15)  sprawowanie nadzoru i kontroli nad dzia³alno¶ci± podmiotów urz±dzaj±cych i prowadz±cych gry losowe lub zak³ady wzajemne,
  16)  prowadzenie Krajowej Ewidencji Podatników,
  17)  zapewnienie jednolitego stosowania prawa podatkowego przez podleg³e mu organy i urzêdy,
  18)  wydawanie Dziennika Urzêdowego Ministerstwa Finansów i Biuletynu Skarbowego,
  19)  wykonywanie innych zadañ, w tym z zakresu obronno¶ci i bezpieczeñstwa pañstwa, okre¶lonych odrêbnymi przepisami.


Art. 39

Czym s± Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia 2007 – 2013?

NSRO 2007-2013 –Jego g³ównym zadaniem jest wsparcie wzrostu gospodarczego i zatrudnienia. Jest to dokument na podstawie którego realizowana bêdzie polityka spójno¶ci Unii Europejskiej na terytorium Polski w latach 2007 – 2013. Jest to dokument zaakceptowany decyzj± Komisji Europejskiej zawieraj±ca strategie rozwoju spo³eczno – gospodarczego kraju, a w szczególno¶ci cele polityki spójno¶ci, takie jak : poprawa jako¶ci funkcjonowania instytucji publicznych, oraz rozbudowa mechanizmów partnerstwa; poprawa jako¶ci kapita³u ludzkiego i zwiêkszenie spójno¶ci spo³ecznej, budowa i modernizacja infrastruktury technicznej i spo³ecznej maj±cej podstawowe znacznie dla wzrostu konkurencyjno¶ci Polski; podniesienie konkurencyjno¶ci i innowacyjno¶ci przedsiêbiorstw, w tym szczególnie sektora wytwórczego o wysokiej warto¶ci dodanej oraz rozwój sektora us³ug; wzrost konkurencyjno¶ci polskich regionów i przeciwdzia³anie ich marginalizacji spo³ecznej gospodarczej i przestrzennej; wyrównanie szans rozwojowych i wspomaganie zmian strukturalnych na obszarach wiejskich.
Wymóg przygotowania NSRO wynika z rozporz±dzenia Rady nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r.
NSRO prezentuje strategiê rozwoju spo³eczno-gospodarczego kraju, oraz okre¶la system wdra¿ania funduszy unijnych w ramach bud¿etu Wspólnoty na lata 2007-2013. Dokument zosta³ przygotowany w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego i zaakceptowany przez Komisjê Europejsk± 9 maja 2007 r.
Koszty realizacji NSRO wynios± oko³o 85,6 mld EUR – oznacza to roczne wydatki (w latach 2007-2013) na poziomie 5% polskiego PKB. ¦rodki finansowe pochodz± przede wszystkim z 2 funduszy strukturalnych UE: Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego (35,07 mld EUR) i Europejskiego Funduszu Spo³ecznego (10,00 mld EUR), a tak¿e z Funduszu Spójno¶ci (22,18 mld EUR).
art.40
Co to jest EFTA?
Europejskie Stowarzyszenie Wolnego Handlu - (ang. European Free Trade Association, EFTA), miêdzynarodowa organizacja gospodarcza powsta³a 3 maja 1960 r. na mocy konwencji sztokholmskiej (podpisanej 4 stycznia 1960), maj±ca na celu utworzenie strefy wolnego handlu miêdzy pañstwami cz³onkowskimi. Siedziba Sekretariatu EFTA mie¶ci siê w szwajcarskiej Genewie.

Pierwotnymi cz³onkami EFTA by³y: Austria, Dania, Norwegia, Portugalia, Szwajcaria, Szwecja i Wielka Brytania. Z czasem wiêkszo¶æ cz³onków wyst±pi³a, wybieraj±c cz³onkostwo w konkurencyjnej i o zdecydowanie wiêkszej integracji ekonomicznej EWG [1].

Cz³onkami EFTA s± obecnie:

Islandia (od 1970 r.)
Liechtenstein (od 1992 r.)
Norwegia
Szwajcaria
Najwy¿szym organem EFTA jest Rada, która sk³ada siê z przedstawicieli pañstw cz³onkowskich. Ka¿de pañstwo dysponuje jednym g³osem. Rada zbiera siê dwa razy w miesi±cu na szczeblu sta³ych przedstawicieli i dwa razy w roku na szczeblu ministrów. Jej przewodnicz±cy wybierany jest co sze¶æ miesiêcy. Rada podejmuje decyzje we wszystkich sprawach maj±cych zwi±zek z konwencj± sztokholmsk±, mo¿e j± tak¿e zmieniæ. Decyzje zapadaj± jednomy¶lnie (z wyj±tkami okre¶lonymi w konwencji). Rada rozstrzyga równie¿ spory pomiêdzy pañstwami cz³onkowskimi. Organy wykonawcze EFTA to dziesiêæ komitetów, które nie mog± jednak podejmowaæ ¿adnych uchwa³. Istnieje tak¿e komitet doradczy i komitet parlamentarny. Strefa wolnego handlu rozumiana by³a jako instrument wspierania integracji gospodarczej i ¶ci¶lejszej wspó³pracy z EWG. EFTA znios³a wszelkie c³a miêdzy krajami cz³onkowskimi w handlu towarami przemys³owymi. Nie przewiduje siê wprowadzenia taryf celnych w handlu z pañstwami trzecimi.
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • jaciekrece.xlx.pl